Δεν είναι εύκολο να περιγράψει κάποιος ένα όραμα. Δε φτάνουν δυό λόγια. Η ιδέα για την ίδρυση του δικτύου Hocus Photus ξεκίνησε από μιαν αναγκαιότητα. Την αναγκαιότητα της ανεύρεσης φίλων, που να θέλουν να μοιραστούν το ίδιο όραμα και για το λόγο αυτό να επιδιώκουν να συνδεθούν. Να θέλουν να δουν, αλλά και να δείξουν. Να διψούν για έρευνα και δράση και να τολμούν να πουν αυτό που γνώρισαν, αρθρώνοντας ο καθένας με την κατάθεσή του μια φράση ταιριαστή. Μια κατάλληλη φράση, βαλμένη στο κατάλληλο σημείο ενός έργου κοινού. Κάτι τέτοιο, όσο κι αν ίσως ακούγεται ρομαντικό, θεωρούμε ότι είναι καθ’ όλα αναγκαίο στην εποχή μας. Είναι σπουδαίο να μοιράζονται οι άνθρωποι εμπειρίες και γνώσεις. Είναι σπουδαίο να βρίσκουν λόγους να επικοινωνούν και να πασχίζουν για ένα όραμα κοινό, την εποχή του εξελιγμένου ατομικισμού. Αλλά ίσως το πιο σπουδαίο απ’ όλα να είναι ότι κάτι τέτοιο, όσο κι αν φαντάζει ουτοπικό, είναι εφικτό και μάλιστα μ’ έναν τρόπο αρκετά απλό.
Με την πεποίθηση λοιπόν ότι η Τέχνη λειτουργεί ενωτικά για τους ανθρώπους, προχωρήσαμε στην ίδρυση του Δικτύου Τεχνών κι Επιστημών Hocus Photus. Ο στόχος μας είναι η σταδιακή συνένωση και σύμπραξη καλλιτεχνών, ερασιτεχνών και επιστημόνων σε παγκόσμια κλίμακα. Προτείνουμε ειδικά σχεδιασμένες δράσεις οι οποίες αποβλέπουν στη δημιουργία πρωτοτύπων ομαδικών εικαστικών έργων, τα οποία διαμορφώνονται και ολοκληρώνονται συνεργατικά.
The world always seems brighter when you’ve just made something that wasn’t there before. Neil Gaiman
Τα ιδρυτικά μέλη του Δικτύου Τεχνών κι Επιστημών Hocus Photus είναι οι:
Ρίτα Αντωνοπούλου
Τραγουδάω όπως αναπνέω. Ζωτική λειτουργία για την υγεία και την ευτυχία της ψυχής μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Το γεγονός ότι εδώ και τόσα χρόνια μπορώ να το κάνω δίπλα στους σπουδαιότερους δημιουργούς αυτού του τόπου, κάνοντας παραστάσεις στα σημαντικότερα θέατρα της Ελλάδας καθώς και του εξωτερικού, είναι για μένα ευλογία. Τραγούδι δεν είναι νότες και λόγια. Είναι έκφραση και κατάθεση αυτού που είμαι. Μόνο έτσι έχει νόημα. Η ανακάλυψη δε σταματάει ποτέ και ποτέ δεν ξέρω τι άλλο με περιμένει στη διαδρομή …αλλά ανυπομονώ να το μάθω! Στο Δίκτυο Hocus Photus ανοίγουμε ένα δρόμο επαφής κι επικοινωνίας για όσα μας εμπνέουν, για τη χαρά του παιχνιδιού μέσα από τη δημιουργία και την έκφραση και μοιραζόμαστε σκέψεις, εμπειρίες και συναισθήματα.
Τραγουδάω σημαίνει ελευθερώνω την ψυχή μου. Ας δούμε πού μπορούμε να φτάσουμε.
Άκης Χρήστου
Τότε που ο δάσκαλος -φίλος μετά από τόσα χρόνια- Αχιλλέας Νάσιος με ρώτησε στο πρώτο μας μάθημα για ποιό λόγο ενδιαφέρομαι για τη φωτογραφία, η απάντησή μου ήταν απόλυτα ειλικρινής: Επειδή κάθε φορά που παίρνω στα χέρια μου τη φωτογραφική μηχανή, αισθάνομαι ένα φτερούγισμα στο στήθος και θέλω να δω περί τίνος πρόκειται.
Εξαιτίας του συναισθήματος αυτού αγόρασα στα δεκάξι μου την πρώτη μου φωτογραφική μηχανή στο Μοναστηράκι. Ένα συναίσθημα που δεν έχει πάψει να με ακολουθά μέχρι σήμερα. Η αληθινή μου όμως ανάγκη για εμβάθυνση, με συνάντησε στη διάρκεια μιας ”προσωπικής κρίσης” γύρω στο 2005 και μ’ έσπρωξε να πάρω αποφάσεις για τη ζωή μου και να κάνω αλλαγές. Σήμερα ακόμα ακολουθώ το ίδιο αίσθημα. Διδάσκομαι καθώς το ανακαλύπτω ξανά και ξανά μέσα στο ατέλειωτο ταξίδι της αυτογνωσίας που μου προτείνει το Φωτογραφικό Παιχνίδι.
Τίποτε δεν χαλάει ένα παιχνίδι περισσότερο απ’ αυτούς που το παίρνουν στα σοβαρά.
Quentin Crisp
Αχιλλέας Νάσιος
Την Τέχνη τη συνάντησα παιδί, καθώς μου κόπηκε η λαλιά μπροστά στον πίνακα του «Εσταυρωμένου», του Ελ Γκρέκο. Το ίδιο ακριβώς αισθάνθηκα σαν είδα την πρώτη φωτογραφία να εμφανίζεται μέσα στο κόκκινο φως του σκοτεινού θαλάμου. Αυτό ήταν, μάλλον, τόσο δυνατό, που μ’ έσπρωξε να περάσω από διάφορες σχολές Καλών Τεχνών της Ευρώπης. Ξεκινώντας από τη Φωτογραφία στη FAMU της Πράγας και συνεχίζοντας Οπτική Επικοινωνία στη HDK του Βερολίνου. Αργότερα στην ΑΣΚΤ των Αθηνών, για τις Ψηφιακές Μορφές της Τέχνης, μέχρι τέλος, την εμβάθυνση στη σύγχρονη βίντεο-τέχνη στην KKH της Στοκχόλμης, όπου σήμερα ζω.
Τα πιό πολλά όμως, οφείλω να ομολογήσω ότι τα μαθαίνω σα δάσκαλος της Τέχνης της Φωτογραφίας εδώ και χρόνια. Μοιράστηκα την αγωνία των φοιτητών στα Πανεπιστήμια, αλλά και την αγάπη των Ερασιτεχνών. Ο ίδιος, μαθητής της Τέχνης, ακολουθώντας το κάλεσμα του χρόνου, διδάσκομαι ν’ αφήνομαι στο παιχνίδι που εκείνη ορίζει και να γνωρίζω μέσ’ από τη χαρά, τις άγνωστες πτυχές του εαυτού. Τα τελευταία χρόνια με απασχολεί η εξέλιξη των Φωτογραφικών Παιχνιδιών τα οποία μέχρι σήμερα έχουν δείξει εξαιρετικά αποτελέσματα. Μέσα από αυτά, μαθαίνω να εμπιστεύομαι στην Τέχνη τον ίδιο τον εαυτό μου.
«Άφησε την ομορφιά αυτού που αγαπάς να γίνει αυτό που κάνεις».
Jalaluddin Rumi