Πέρασαν 40 χρόνια από τότε που η ζωή μου έμελλε ν’ αλλάξει καθοριστικά. Από τότε που συναντήθηκα πρώτη φορά με τη φωτογραφία. Θυμάμαι ακόμη σαν τώρα τη συνάντηση εκείνη. Μια συνάντηση που έγινε μεσ’ στην απόλυτη σιωπή· μεσ’ στο σκοτάδι. Κι εκείνη η ανεξίτηλη στιγμή δεν ήρθε μέσα σ’ ένα “κλικ”, αλλά μέσα στην απόλυτη κατάνυξη που ένιωσα παρακολουθώντας την τελετή της εμφάνισης μιας φωτογραφίας μέσα στο σκοτεινό θάλαμο. Όταν είδα για πρώτη φορά μέσα στο λιγοστό κόκκινο φως ένα λευκό χαρτί να μεταμορφώνεται αργά σε εικόνα, μέσα μου έγινε μια τεράστια αλλαγή. Ένιωσα με μιας μιαν ανυπέρβλητη μαγεία να με συνεπαίρνει και να με ρουφά, τόσο, που μετά από εκείνη τη στιγμή η ζωή μου έπαψε πια να είναι ίδια όπως ήταν. Γιατί αν έμενε ίδια, μάλλον δεν θα είχα ποτέ αντιληφθεί την ουσία του βλέμματος. Δεν θα είχα ποτέ μάθει να βλέπω τον κόσμο με άλλο “μάτι”. Από τότε έπαψα πια να κάνω τα όσα έκανα πριν. Άφησα τις σπουδές μου στο Πολυτεχνείο λίγο πριν ολοκληρωθούν κι αφιερώθηκα αποκλειστικά στη Φωτογραφία. Από τότε εμφάνισα πολλές χιλιάδες φωτογραφίες και έκανα αμέτρητα “κλικ”, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι εκείνη τη μαγεία δεν τα κατάφερα ποτέ να την ξαναζήσω με την ίδια ένταση. Όσο και να δόθηκα στην Τέχνη της Φωτογραφίας, όσο κι αν αφιέρωσα τη ζωή μου σε εκείνη, δεν τα κατάφερα να ξαναζήσω εκείνη τη στιγμή με τον ίδιο τρόπο. Κι όσο κι αν μοχθούσα, όσο κι αν μάθαινα καινούργιες τεχνικές και τρόπους να ομορφαίνουν τις εικόνες μου, τόσο περισσότερο η μαγεία αυτή εξαφανίζονταν κι έδινε τη θέση της στην έρευνα. Κι όσο κι αν οι άλλοι θαύμαζαν την ευχέρεια μου να αποδίδω τον κόσμο απ’ έξω κι από μέσα, όσο και αν αυτή η αποδοχή με εξύψωνε και με κερνούσε με μια ανεξάντλητη έπαρση, τόσο ο ίδιος υπέφερα κρυφά, γιατί η μαγεία εκείνη που λειτούργησε σαν εφαλτήρια δύναμη για να αλλάξει τη ζωή μου, είχε χαθεί.
Τελικά, βέβαια, δεν ήταν ακριβώς έτσι. Έπρεπε να περάσουν χρόνια οδύνης μέχρι να αντιληφθώ εκ νέου, ότι αυτό δεν ήταν αλήθεια. Εκείνη η μαγεία που είχε την πρώτη φορά τόση ισχύ, η ίδια ακριβώς υπήρχε μέσα μου και με κινούσε ανεξάντλητα, ειδάλλως θα είχα πάψει ν’ ασχολούμαι. Απλά μεταμορφώνονταν σταδιακά σε γνώση. Και η γνώση αυτή χρειάζονταν το χρόνο της μέχρι να καρποφορήσει και να φανερωθεί.
Ο Αχιλλέας Νάσιος είναι εικαστικός φωτογράφος, video-artist, δάσκαλος φωτογραφίας και ερευνητής της Φωτογραφικής δυνατότητας.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα.
Διδάχτηκε Φωτογραφία στην ΑΣΚΤ FAMU Prague, Οπτική επικοινωνία στην ΑΣΚΤ UDK Berlin, Ψηφιακές μορφές Τέχνης στην ΑΣΚΤ Αθηνών (Master) και βιντεο-τέχνη στην ΑΣΚΤ KKH Stockholm (Master).
Δίδαξε φωτογραφία στο ΤΕΙ Αθηνών, στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και τη Φωτογραφική Ομάδα της Παιανίας.
Από το 2007 μέχρι το 2022 έζησε στην Σουηδία σαν freelance artist and lecturer.
Από το 2015 ξεκίνησε την εφαρμογή της ιδέας των Φωτογραφικών Παιχνιδιών· μιας βιωματικής μεθόδου εμβάθυνσης στη φωτογραφία. Ιδρυτικό μέλος του Δικτύου Τεχνών κι Επιστημών Hocus Photus.
Από το 1986 εκθέτει έργα του σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
Από τον Ιούνιο του 2022 έχει επιστρέψει στην Ελλάδα όπου συνεχίζει το καλλιτεχνικό και διδακτικό έργο του μέσω του δικτύου Hocus Photus, συμμετέχοντας
επίσης στο μουσικό σχήμα imperfect id.
Η έμφαση στη διδασκαλία του δίνεται στο βίωμα και την πνευματικότητα που προσφέρει η φωτογραφική διαδικασία και συνδυάζει την Τέχνη της Φωτογραφίας με την πρακτική του Ζεν.
web: anikon.org