Photo and text by Achilles Nasios
- Μα πως θα μπορούσε κανείς ν’ αναγνωρίσει την πρόθεση κάποιου άλλου, εντελώς άγνωστου σε εκείνον; Και μάλιστα σε μια άγνωστη εποχή, σε άγνωστο τόπο;
Οι ερωτήσεις μου ήταν απόλυτα ειλικρινείς. Με κοίταξε χαμογελώντας με ολόκληρο το πρόσωπο, προκαλώντας σεισμό, με επίκεντρο τα μάτια. Εκείνη η ρυτίδα, είχε αρχίσει πάλι να λάμπει.
- Μάλλον δεν υπάρχουν πολλές δυνατότητες. Ίσως, έχοντας την ικανότητα να πάρει τη θέση του φωτογράφου αναγνωρίζοντας ένα ένα τα σημάδια που εκείνος άφησε. Ανακαλύπτοντας βήμα βήμα τον κώδικα, έχει κανείς τη δυνατότητα να μεταφερθεί μ’ έναν τρόπο περισσότερο πολυδιάστατο απ’ ότι θα πρότεινε μια μοναχική ερμηνεία, ακόμη κι αν αυτή είναι βασισμένη σε σημαντικές υποθέσεις. Όταν η αίσθηση συμπνέει με την νόηση, όταν οι δυνάμεις αυτές ενώνονται, τότε και μόνο γεννιέται η αρμονία. Αυτό για το οποίο όλοι πασχίζουμε, δίχως να έχουμε πλήρη συνείδηση του γεγονότος αυτού. Η ένωση της ομορφιάς με την αντίληψη. Μέσ’ από την αγνότητα αυτή και μόνο μπορεί να αναβλύσει η απαραίτητη σιωπή, για να μπορέσει κάποιος να βουτήξει στον κόσμο. Έναν κόσμο ο οποίος πάντα προτείνεται από κάποιον άλλο. Μόνο μια πιο συνειδητή παρατήρηση θα μπορούσε να οδηγήσει ως εκεί.
Αν και καταλάβαινα απόλυτα τα λόγια αυτά, έπρεπε τελικά να «φτύσω αίμα» για να φτάσω στην πρακτική τους. Βλέπετε, δίχως καν να το αντιλαμβάνομαι, είχα πλέον απομακρυνθεί τόσο από την απλότητα, που η προσέγγισή της έμοιαζε με όνειρο που το αγγίζει κάποιος μόνο όσο κοιμάται.