Συνέχεια απο: Το τραγούδι της Γνώσης

Με την επιμονή μου στις επαναληπτικές ασκήσεις κίνησης, κατάφερα να επαναφέρω το σώμα μου στην κατάσταση που μπορούσα να το ορίσω. Κατάλαβα πως για όσο καιρό έπρεπε ν’ αντέξω σ’ αυτή τη δοκιμασία, είχα ουσιαστικά καταφέρει να εκμηδενίσω τις κινήσεις της καρδιάς, αφήνοντας την εξουσία στους μαθηματικούς υπολογισμούς του εγκεφάλου. Τώρα, που το σώμα μου άρχιζε να ζεσταίνεται και πάλι, η καρδιά, καθώς επανέρχονταν σταδιακά στο φυσιολογικό της ρυθμό, άρχιζε να επαναφέρει και τα ξεχασμένα συναισθήματα. Όμως, αυτή τη φορά, όλα όσα έφερνε πίσω η μνήμη, συσωρεύονταν πλέον μέσα στο ίδιο μεγαλειώδες αίσθημα της ευτυχίας. Το δεξί μου χέρι ακούμπησε την πέτρα των τοιχωμάτων. Γαντζώθηκε. Σε λίγο, έμελλε να λευτερωθώ.

Είναι απίστευτη η δύναμη του ανθρώπου. Κανείς δεν έχει ιδέα από που προέρχεται. Κανείς δεν ξέρει που ακριβώς μπορεί να κρύβεται, αυτό όμως το αίσθημα της ευτυχίας, αυτή η απεριόριστη χαρά, η αγάπη που πλημμύρισε με μιας το στήθος μου, με μεταμόρφωσε ολοκληρωτικά. Δεν υπήρχε καμία λογική πλέον να μ’ εμποδίσει σ’ αυτό που έκανα. Κανένας φόβος. Ουσιαστικά μέσα μου είχα λευτερωθεί απόλυτα. Δε χρειαζόταν να συγκρατήσω το σώμα μου πλέον. Εκείνο ήξερε τώρα ακριβώς τι έπρεπε να κάνει. Έτσι δεν πήρε πάνω από πέντε λεπτά να βγω, ή, για νο περιγράψω καλύτερα, να συρθώ σαν ερπετό έξω από την τρύπα μου. Ένοιωσα τον ήλιο να μου καίει την πλάτη. Προσπάθησα να σηκώσω το κεφάλι να δω που βρίσκομαι. Είχε πολύ φως. Δε μπορούσα να δω. Ήμουν υποχρεωμένος να κλείσω τα μάτια. Ενοιωσα βαθιά τους πανηγυρισμούς της ανάσας μου που δε χρειαζόταν πια να συγκρατιέται απ΄τον εαυτό μου. Δεν είχα καμία δύναμη πια. Μονάχα αισθανόμουν τη νίκη να κυβερνάει ολόκληρη την οντότητά μου. Μια νίκη που δε μπορούσα να γιορτάσω καθώς το σώμα μου είχε δώσει ότι είχε και δεν είχε, μέχρι να με φέρει στον τερματισμό αυτού του υπερμαραθώνιου αγώνα της αναγέννησης. Αφέθηκα απόλυτα στον πιο γαλήνιο ύπνο της μέχρι τότε ζωής μου. Για πρώτη φορά μετά από τόσον καιρό, δε χρειάζονταν πια να επαγρυπνώ.