Συνέχεια απο: Στην αγκαλιά της εξάρτησης
Ποτέ πριν δεν είχα αναλογιστεί τι άραγε μπορεί να σήμαινε, πραγματικά, η έννοια της ειρήνης. Τελικά σιγουρεύτηκα ότι μόνο στην αγκαλιά της μπορούσα να τη νοιώσω. Μόνο εκεί μπορώ να πω ότι αισθανόμουν ευτυχισμένος. Μονάχα τότε έπαυε το σύμπαν να με πιέζει για εκπλήρωση. Μονάχα τότε εκπληρωνόμουν στιγμή με τη στιγμή, μέχρι, στο τέλος, να πάψω πια να υπάρχω. Μέχρι ν’ αφηθώ στο όνειρο να κυβερνήσει το είναι που με έσερνε, θαρρώ, από τη μύτη, για να υπερασπιστώ την ουσία του. Μια ουσία που με μεταμόρφωνε σε άνθρωπο ελεύθερο, που γνωρίζει που θέλει να πάει. Έτσι, εφυσηχασμένος στην ασφάλεια της αγκαλιάς της, ανήμπορος κι ευτυχισμένος, θα μπορούσα να υπάρχω επ’ αόριστον. Φυσικά και ποτέ δε μου είχε περάσει απ’ το μυαλό ότι εκείνη, ακόμα και μέσα στη μεγαλύτερή της αγάπη, ακόμα και μέσα στη βαθύτερή της ευχή, τούτες τις ώρες που ερχότανε κοντά για να με φροντίσει, ουσιαστικά, με θεωρούσε ηλίθιο.
Η δύναμη της ελεύθερης βούλησης εκφράζεται μόνο με μια κίνηση διαρκή, εκφράζοντας, ταυτόχρονα, μια κυριολεκτικά απεριόριστη δυνατότητα. Η διαρκής κίνηση του νου επιφέρει την συντονισμένη κίνηση των άκρων, ώστε να οδηγήσουν κάποιον στην εκπλήρωση. Η γέννηση της θέλησης είναι το αποτέλεσμα αυτής ακριβώς της ανάγκης για εκπλήρωση. Έτσι, όταν πρώτη φορά κατάφερα να σφίξω κατάλληλα τους μυς της κοιλιάς, είδα τον εαυτό μου να ορθώνεται, να κινείται και, δυνητικά, να προχωρά, ενώ,ταυτόχρονα, ένοιωσα τη λήθη να με λούζει. Κάθε καινούργιο μου απόκτημα, ήταν σα να με οδηγούσε μακριά απ’ την πηγή. Όσο απομακρυνόμουν από αυτή, τόσο ξεχνούσα. Όταν όμως, επιτέλους, κατάφερα να χρησιμοποιώ τα δάχτυλα των χεριών μου, είδα να ενεργοποιείται όλη η μαγεία που είχα κρυμμένη μέσα μου. Δε μπορούσα να μην υποκύψω στον τρόπο που θα με βοηθούσε να εκφράσω το λόγο της ανάδυσής μου απ’ το σκοτάδι της αβύσσου. Τη γλώσσα. Την άμεση σύνδεση με την πραγματικότητα στην οποία είχα φανερωθεί.