Συνέχεια από: Η Γιορτή της Ανάσας

Όταν αντιλήφθηκα ότι ο ρυθμός με τον οποίο ανέβαινε το νερό ήταν αρκετά πιο αργός απ’ όσο φανταζόμουνα, κατάλαβα ότι είχα προσδοκίες που ακόμη δεν είχαν εκπληρωθεί. Μάλλον είχα βιαστεί να χαρώ, αλλά παρ’ όλ’ αυτά η αξία της χαράς δεν παύει να είναι ανεκτίμητη. Δίχως αυτή ίσως να μη υπήρχε η ελπίδα. Για ένα μονάχα είχα σιγουρευτεί τόσο καιρό. Όταν κάποιος έχει ν’ αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα, δεν τον βοηθά να εστιάσει στο πρόβλημα, αλλά στη λύση του. Η φύση του δικού μου προβλήματος είχε ζωτική σημασία. Πως θα τα κατάφερνα να επιπλεύσω στο νερό, που με το ρυμό που ανέβαινε, θα έπαιρνε πολύ χρόνο να με ανεβάσει επάνω. Δεν είμουν πια καθόλου σίγουρος για το αν θα τα κατάφερνα ν’ αντέξω όσο χρειάζονταν.Ήξερα μονάχα ότι θα έκανα το κάθε τι για να διατηρήσω την ανάσα μου σε ρυθμό. Δίχως εκείνη, το κορμί δεν έχει κανένα νόημα.

Έφερα στο νου μου τις φορές που είχα νοιώσει να πνίγομαι από την ασυδοσία της ελευθερίας μου να θέλω. Ανακάλυψα πως το χειρότερο απ’ όλα, ήταν που μπορούσα να εστιάσω όπου ήθελα κι απλά ν’ αποφασίζω ν’ αγωνιστώ για να το αποκτήσω. Μπορεί συχνά οι επιθυμίες μου να μην ήταν ακριβώς δικές μου, αλλά πάντοτε, αν εκπληρώνονταν, με κάναν ευτυχισμένο, αλλιώς, αν όχι, έπεφτα μέσα στη μαύρη δυστυχία του νου κι αργά άρχιζα να χάνω τις ικανότητές μου σαν άνθρωπος. Δεν είχα ιδέα τι ήταν εκείνο που έπνιγε τη γνώση μου σαν καπνός σε κάθε ασυνείδητή μου απόφαση. Ήθελα πάντα να έχω το κάθετί, δίχως ποτέ να χρειαστεί να διανοηθώ ότι τελικά αυτό που έχει πρωταρχική αξία για τη ζωή, είναι η αναπνοή. Ακριβώς με αυτή τη συνειδητοποίηση ολοκληρώθηκε η μυστική μας συμμαχία. Όταν αποφάσισα ν’ αφήσω τα γκέμια αποκλειστικά σε εκείνη να με καθοδηγήσει, ένοιωσα ένα βάρος να φεύγει από το στήθος μου και βρέθηκα να επιπλέω στα νερά μιας απάθειας, ομολογουμένως, θεϊκής. Η θέληση μου ολάκερη ήταν συγκεντρωμένη εκεί και μόνο εκεί. Στη ρίζα της ειρήνης. Στο κέντρο του σύμπαντος που μου έδινε ακόμη ευκαιρίες ν’ αρνηθώ απόλυτα τη θέλησή μου, καθώς δε χρειαζόταν καν ν’ αναρωτηθώ για το τι θέλω. Ήξερα πλέον απόλυτα ότι δεν ήμουν μόνος.