Συνέχεια απο:Η αποφασιστικότητα της φυγής
Ξαφνικά λοιπόν, ακολουθώντας καθαρά τη δική μου απόφαση, βρέθηκα και πάλι μοναχός και μάλιστα διπλά, να προσπαθώ ξανά ν’ αναδυθώ, σε έναν κόσμο τελείως διαφορετικό από αυτόν που μου είχε, για την ώρα, υποδείξει η εικόνα μου. Γιατί, όσο κι αν δε μπορούσα τότε να το φανταστώ, δεν ήμουν ουσιαστικά τίποτε άλλο από μια εικόνα, όπως και όλα όσα υπήρχανε γύρω. Μέχρι να τη χωνέψω την αλήθεια αυτή, μου πήρε καιρό. Παρ’ όλ’ αυτά, ανεξάρτητα από το τι μπορεί να είναι καλό και τι όχι, πάντοτε προσπαθούσα να εισχωρήσω μέσα στην εικόνα αυτή. Κι όσο το προσπαθούσα, τόσο περισσότερο χανόμουνα. Δεν θα μπορούσε εξάλλου να είναι αλλιώς, μιας και το μόνο που μπορεί να προσφέρει μια εικόνα, δεν τίποτα παραπάνω από ένα αέναο συνοθύλευμα διαφορετικών ερμηνειών. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι η αλήθεια αυτή είναι δυνατόν να σε τρελάνει. Όταν την πρωτοαντίκρυσα, έπαψα εντελώς ξαφνικά να ξέρω. Πως θα μπορούσα να είμαι σίγουρος για κάτι που δεν είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα που ήταν αποδεκτή;
Εμπιστοσύνη μπορεί να υπάρξει μόνο όταν κάποιος είναι σίγουρος για τον εαυτό του. Κι όσο περισσότερο σίγουρος αισθάνεται κανείς, τόσο περισσότερο υπάρχει φόβος να σφάλλει. Όταν όμως τα πάντα βασίζονται σε ουσιαστικές αποδείξεις ορθότητας, τότε δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Κάθε αμφιβολία παραγκωνίζεται αυτόματα κι έτσι η γνώση έχει ελεύθερο το πεδίο ν’ αναπτυχθεί. Είναι απόλυτα αληθές, ότι δεν είχα πάψει να πιστεύω στον εαυτό μου ούτε για μια στιγμή. Το εγώ όμως, αυτή η μαύρη τρύπα που επικολλάται πάνω σ’ αυτό που αποκαλούμε εαυτό, ήταν, τόσο το μεγαλύτερο εμπόδιο, όσο και το κοντάρι, που μου έδινε βοήθεια να υπερβώ τη λάσπη των καθιερωμένων επαναπαύσεων της πίστης. Γιατί, καθώς κατάλαβα πολύ αργότερα, η πίστη δεν έχει καμία, μα καμία απολύτως σχέση με το εγώ. Δε βοηθά καθόλου να πιστέψει κάποιος στον εαυτό του, όπως όλοι τριγύρω συνήθιζαν να ψελλίζουν. Μόνο αν καταφέρει κανείς να πιστέψει με όλη του την καρδιά σε κάτι πέρα από εκείνον, αποκτά εντέλει την απαραίτητη εμπιστοσύνη στον εαυτό του, ώστε να γνωρίζει ποιον μπορεί να εμπιστευτεί και σε τι μπορεί πραγματικά να βασιστεί, ώστε να προχωρήσει ανεμπόδιστα την πορεία του.
Το μόνο που μπορώ σήμερα να πω, είναι ότι: Μονάχα η καρδιά γνωρίζει το δρόμο.