Συνέχεια απο: Η ανάσα της αλλαγής
-Για ποια αλλαγή μιλάς; Τι επανάσταση;
Τώρα μάλιστα. Γιατί πράγμα μιλούσα; Μιλούσα ή απλά παπαγάλιζα λέξεις που ποτέ πριν δεν είχα επεξεργαστεί το νόημα τους; Ξεροκατάπια, αποδυκνείοντας στον εαυτό μου ότι είναι σε δύσκολη θέση. Ναι. Πάντοτε έπαιρνα αποστάσεις από τον εαυτό μου όταν τα έβρισκα σκούρα. Δεν ήθελα ποτέ να φταίω εγώ. Τελικά άκουσα μια φωνή να τολμά να βγει από το λαρύγγι μου, ψελλίζοντας:
-Δεν καταλαβαίνω.
-Το ότι δεν καταλαβαίνεις είναι εμφανές. Γι αυτό σε ρωτάω μιας κι απ’ ότι φαίνεται δεν έχεις ποτέ σου αναρωτηθεί γι αυτά που λες.
Αυτή ήταν μια αλήθεια τόσο πικρή που μ’ έκανε να σκύψω το κεφάλι ντροπιασμένος, όσο και σίγουρος ότι είχα βρει τον δάσκαλο μου. Αυτό το μεγαλειώδες γεγονός με γέμιζε τόση χαρά που αν τη μετέτρεπα σε σύνεση, θα μπορούσα ν’ αρχίσω να λέω. Καθώς σήκωσα το κεφάλι και τον κοίταξα, σα να άρχισε με μιας να καθαρίζει η ομίχλη. Ένιωσα την αλήθεια να στραγγίζει στη γλώσσα μου τον πόνο της ψυχής μου και να λέει:
-Έχω κουραστεί από όλα αυτά που ζω. Η ζωή μου δυσκολεύει μέρα με τη μέρα. Συχνά αναρωτιέμαι τι νόημα έχει; Κι όμως, είναι κάτι που με κρατάει ζωντανό. Μια ελπίδα ότι κάτι θ’ αλλάξει. Μα όσο και να προσπαθώ, δεν συμβαίνει τίποτα. Μιλάω γι αλλαγές. Φωνάζω. Κανείς δεν ακούει. Ο καθένας μοιάζει να είναι ταμπουρωμένος μέσα στο δικό του απόρθητο κάστρο και να νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του. Κι όμως, όλοι έχουμε τα ίδια προβλήματα, ή παρόμοια. Γιατί να είναι έτσι αυτό; Γιατί να βασανίζονται οι άνθρωποι; Γιατί να υπάρχουν φτωχοί και πλούσιοι; Γιατί να γίνονται πόλεμοι; Ποιος τα θέλει όλα αυτά; Δεν έχω γνωρίσει και πολλούς να είναι ευχαριστημένοι από την κατάσταση; Γιατί κανένας δεν κάνει κάτι για να την αλλάξει;