Συνέχεια απο: Η συνομωσία της σιωπής
Η προσοχή μου ήταν πλέον στραμμένη ολοκληρωτικά στα χείλη του. Το μυαλό μου είχε καθαρίσει από κάθε σκέψη και τα λόγια του κυλούσαν ανεμπόδιστα μέσα μου, καθαρίζοντας σαν γάργαρο νερό κάθε μου προσδοκία.
-Έτσι, τα χρόνια περνούσαν και καθώς η συμπεριφορά του παρέμενε σταθερά υποδειγματική απέναντι σε όλους, άρχισε να αποκτά την εμπιστοσύνη τόσο των αυλικών, όσο και του βασιλιά που είχε δολοφονήσει τον πατέρα του. Ο πρώην κατώτερος υπηρέτης, τώρα πια είχε λάβει το χρίσμα του αυλικού από τον ίδιο το δολοφόνο. Μπορούσε πια να ζει πλουσιοπάροχα κι όμως, προτιμούσε να μοιράζει κρυφά όσα υλικά αγαθά του αποδίδονταν, στους ανθρώπους που υπέφεραν εκεί έξω. Και ξέρεις τι; Η διαρκώς παραδειγματική του συμπεριφορά τράβηξε κοντά του σα μαγνήτης τους άρχοντες που δε μπορούσαν πια ν’ αντέξουν την αδικία που σκόρπιζε άφθονη στους πάντες ο σκοτεινός βασιλιάς. Άρχισαν να μιλούν εκφράζοντας ασταμάτητα τη δυσαρέσκεια τους για την εξουσία. Όλο και πιο συχνά αναπολούσαν εκείνους τους όμορφους καιρούς που όλοι είχαν γνωρίσει όταν κυβερνούσε ο προηγούμενος βασιλιάς. Μιλούσαν για την ευημερία του λαού που είχε πλέον μετατραπεί σε οδύνη και διαρκώς παρακαλούσαν για μιαν αλλαγή.
Ξεροκατάπια κρυφά, μιας και η συμπεριφορά των αυλικών για τους οποίους μιλούσε, μου θύμιζε εκείνα που έλεγα λίγο πριν. Ναι. Κατάλαβα με μιας ότι τα παράπονα μου δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ενδείξεις της αδυναμίας που με κυβερνούσε.
-Είχε έρθει η κατάλληλη στιγμή λοιπόν. Η ώρα της επανάστασης είχε δημιουργηθεί σαν από μόνη της. Δε χρειάστηκε τίποτα περισσότερο παρά να φανερώσει το ποιος στ’ αλήθεια ήταν. Δε χρειάστηκε να πείσει κανέναν απολύτως για την αναγκαιότητα της αλλαγής. Δεν πήρε περισσότερο από τρεις μέρες για να τελειώσει η καταπίεση της σκοτεινής δυναστείας που τόσα χρόνια είχε φροντίσει να καταστρέψει τον τόπο.
Αυτά είπε και σώπασε, αφήνοντας με την απορία για το τι είχε γίνει μετά. Ήθελα να ακούσω κι άλλο. Να μάθω τι έγινε στη συνέχεια…