Συνέχεια απο:Το Όνειρο της ζωής
Νομίζω είχα πέσει σε μια κατάσταση, όπου η μονοτονία των γεγονότων, είχε κατατροπώσει εντελώς τα συναισθήματα και με είχε πλέον αφήσει με μόνη συντροφιά τη σκέψη. Μια σκέψη βαθιά, που δε με βάραινε, αλλά αντίθετα με εξύψωνε.
Θαρρώ πως δεν υπάρχει τίποτε ισχυρότερο από την ανθρώπινη θέληση. Αρκεί να στοχεύσει στο κατάλληλο σημείο κάθε φορά. Αρκεί να μπουν αρμονικά οι προτεραιότητες. Ο ίδιος είχα απομείνει μονάχα με μιαν ευχή, παρατηρώντας το σώμα μου σταδικά να παγώνει. Αντί ν’ αρχίσω να κουράζω την ύπαρξή μου με το φόβο του θανάτου, καθώς μου επιβάλλονταν σωματικός περιορισμός, προτίμησα ν’ αφιερωθώ σ’ εκείνο που είχα κρυμένο μέσα μου. Αυτό, που αμέσως μόλις το εμπιστεύτηκα, άρχισε να μου δείχνει τον κατάλληλο δρόμο και δεν είχα παρά μονάχα ν’ αφηθώ να το ακολουθήσω. Από τη στιγμή εκείνη και ύστερα, θαρρώ η ανάσα μου μεταμορφώθηκε σε φλόγα. Ένοιωσα αμυδρά τη ζέστη να χύνεται μέσα στις παγωμένες μου φλέβες. Ένοιωσα τους ώμους μου να χαλαρώνουν. Το αίμα μου να κυλά σκορπίζοντας στα τριχοφόρα αγγεία την πολύτιμή του ουσία. Ένοιωσα την επάνοδο του συναισθήματος και πάλι. Την απέραντη ευγνωμοσύνη που ήμουν ζωντανός. Την ακράτητη περηφάνεια μου που ήμουν άνθρωπος. Που είχα πλέον τη δυνατότητα να βλέπω.
Ίσως ν’ ακούγεται περίεργο, αλλά όταν τα κατάφερα να ρίξω την πρώτη ματιά μέσα μου, ένοιωσα σα να γεννήθηκα ξανά. Σα να είδα τον κόσμο για πρώτη φορά. Έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό από αυτό που νόμιζα μέχρι τότε. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να πλημμυρίσει η καρδιά μου με έναν πρωτόγνωρο Έρωτα. Έναν Έρωτα τόσο δυνατό, που με ανάγκαζε να δακρύζω στην αρχή από χαρά, μέχρι να καταλήξω σε λυγμούς από την έκσταση. Ήμουν σαν μια πύρινη σφαίρα, γεμάτη ενέργεια που ακτινοβολούσε και φώτιζε το κάθε τι μέσα εκεί. Ήταν λυτρωτικό, όσο κι αν ήταν ταυτόχρονα πολύ σκληρό, όταν διαπίστωσα ότι τόσον καιρό ήμουνα τυφλός κι ας είχα την εντύπωση ότι έβλεπα. Τα χείλη μου είχαν ήδη αρχίσει αυθόρμητα να τραγουδούν τη μελωδία της ψυχής μου, που γιόρταζε την πρώτη μας συνάντηση. Αγκαλιασμένοι σφιχτά, πρώτη φορά, αρχίσαμε να χορεύουμε στο ρυθμό της καρδιάς, το τραγούδι της πλάσης…