Συνέχεια απο:Ανοίγοντας τα μάτια
Tο μυαλό μου σταμάτησε σα σκουριασμένο ρολόι. Μάλλον δε μπορούσα ν’ ακολουθήσω το σκεπτικό του, αλλά εκείνος, διαπιστώνοντας το αυτό προφανώς πριν από μένα, είχε ήδη σταματήσει και περίμενε την ερώτηση μου. Για να υπάρξει όμως ερώτηση το μυαλό μου θα έπρεπε να πάρει και πάλι μπροστά. Τι ήθελα να μάθω; Για ποιο πράγμα θα έπρεπε να προετοιμαστώ; Είχα ήδη αρχίσει ν’ αναρωτιέμαι και εκείνος άκουγε θαρρώ τις ερωτήσεις μου. Μπορούσα να το δω στις ρυτίδες που έκαναν οι άκρες των ματιών του καθώς το χαμόγελο άλλαζε την όψη του.
-Δεν καταλαβαίνω τι θα πει ολοκλήρωση του τέλους, ούτε τη σχέση που μπορεί να έχει με την προετοιμασία.
-Για να γυρεύεις αλλαγές, κάτι είναι απαραίτητο ν’ αλλάξει. Από που λες ν’ αρχίζει η αλλαγή;
Σκέφτηκα γρήγορα αυτή τη φορά. Δεν ξέρω πως κατάφερα να τα υπολογίσω όλα με τέτοια ταχύτητα. Μάλλον ήταν η φύση μου αυτή, αν δεν της έφραζα το δρόμο άλλοτε με την έλλειψη της εμπιστοσύνης που είχα στον εαυτό μου κι άλλοτε με την υπερβολική μου αυτοπεποίθηση.
-Από τη γνώση του τι έχει ν’ αλλαχτεί.
-Μιας και μιλάμε για αλλαγή, μιλάμε για το πέρασμα από μια κατάσταση σε μια άλλη λοιπόν. Ένα τέτοιο πέρασμα χρειάζεται ένα διάστημα προεργασίας για να ολοκληρωθεί. Σαν να αποφασίζει κανείς να καλλιεργήσει ένα χέρσο χωράφι. Ποτέ δε θα τα καταφέρει αν δεν καθαρίσει πρώτα το έδαφος από τις πέτρες και τα αγριόχορτα…