Photo and text by Achilles Nasios
… Η διαχρονικότητα της ελπίδας, έγκειται στη φωτεινή της υπόσταση. Ποτέ δε φανερώνεται εκεί όπου κάποιος επιθυμεί. Όταν ακριβώς εκπληρώνεται, ταυτόχρονα πεθαίνει, γιά να ξαναγεννηθεί σχεδόν άμεσως με μιά νέα μορφή. Είναι κλεισμένη στο σκοτάδι και όμως φαίνεται σαν φως. Είναι ο φάρος που φωτίζει το δρόμο προς την εκπλήρωση. Το πέλαγο του σκοταδιού που έχει κάποιος ν’ αντιμετωπίσει στο ενδιάμεσο, είναι καθαρά δική του υπόθεση. Φανταζόμουν ότι στο φάρο αυτό θα συναντιόντουσαν πολλοί. Μαζί θα ήταν πιό απλό ν’ αποφάσιζαν ποιά θα ‘ταν και η επόμενη ελπίδα. Το επόμενο φως στο οποίο θα κατευθυνθούν. Το επόμενο σκοτάδι που θα διασχίσουν. Μάλλον η πλεύση του καθένα, είναι στις απαρχές της αυθόρμητα μοναχική. Το φως της ελπίδας όμως είν’ ένα και μοναδικό. Κοινό για όλους. Δεν φαίνεται άμα το ψάξεις με τα μάτια. Εδώ, είν’ η καρδιά αυτή που έχει τον κύριο λόγο. Αυτή που την επικοινωνεί είναι η αλήθεια των υποθέσεων. Η απόδειξή της.
Ερευνώντας ευγενικά την αρμονία του κόσμου, εύρισκα διάσπαρτα τριγύρω τα κομάτια ενός παρελθόντος απολύτως ανίδεου για τη σπουδαιότητά του. Αμέτρητες εικόνες, σα σπασμένα κεραμιδάκια στους αγρούς, απομεινάρια κάποιων αρχαιότερων πολιτισμών που θάφτηκαν κάτω από τις αλλαγές. Αποδυκνείουν, αλλά δε δείχνουν. Δεν περιγράφουν απολύτως τίποτα. Εμπνέουν μονάχα τη συνέχεια του ονείρου. Ερεθίζουν τη γνώση, κάνουν τις απαραίτητες συνδέσεις και βάζουν επιτέλους τη φαντασία σε κίνηση. Όσο πιό πολύ τις σωπαίνει κανείς, τόσο περισσότερο ακούγονται. Μιά αριστοτεχνική μεταφορά, που, απ’ ότι φαίνεται, μπορεί να συμβεί μόνο μες στη σιωπή.