Film and text by © Achilles Nasios
Σε ένα από τα ταξίδια μου στην Ινδία, βρέθηκα στο χωριό των γυναικών. Ένα χωριό του οποίου τη διοίκηση είχαν αποκλειστικά οι γυναίκες. Όχι, δεν ήταν μέρος κάποιου φεμινιστικού κινήματος όλο αυτό, αλλά μια αναγκαιότητα. Στο συγκεκριμένο χωριό είχαν απομείνει σχεδόν μόνο γυναίκες, επειδή οι άντρες, αγρότες όλοι, είχαν αυτοκτονήσει, καθώς δε μπορούσαν να πληρώσουν τα χρέη τους στην Monsanto, που τους είχε υποσχεθεί την “Πράσινη Επανάσταση”.
Οι γυναίκες του χωριού, απεγνωσμένες από τα συμβάντα, για να τα βγάλουν πέρα, έκαναν την πιο φυσιολογική κίνηση. Συνενώθηκαν. Αποφάσισαν να ακολουθήσουν τη βιοδυναμική καλλιέργεια που δεν απαιτούσε λιπάσματα και φυτοφάρμακα. Κατάργησαν τα σύνορα των χωραφιών και άρχισαν να δουλεύουν μαζικά στους αγρούς. Στο τέλος μοίραζαν μεταξύ τους τη σοδειά. Με τον τρόπο αυτό, σαν από θαύμα, η σοδειά αυξήθηκε κι έτσι μπορούσαν να καλούν και ανθρώπους από τα γύρω χωριά να βοηθούν. Αυτοί πληρώνονταν με ένα μέρος της σοδειάς. Με τον τρόπο αυτό, έζησαν την ανάπτυξη δίχως έξοδα και χωρίς καμία διάθεση για κέρδος.
Δουλεύοντας στα χωράφια, οι γυναίκες έφτιαξαν μερικά τραγούδια, που εξυμνούν την ευγνωμοσύνη στη γη και τη γνώση της μεθόδου της φυσικής καλλιέργειάς της. Με ένα από αυτά τα τραγούδια μας αποχαιρέτησαν!