Photo and text by Achilles Nasios
Η μνήμη είναι ισχυρά δεμένη με τη φύση. Είναι βαθιά περασμένη σε κάθε ζωντανό μηχανισμό. Κληρονομιά απερίσπαστη και φυσικά αναπόφευκτη. Όλα όσα θυμάται κανείς, είναι απερίγραπτα. Δίχως εκείνα, δε θα μπορούσε ποτέ να κάνει συνδιασμούς. Δε θα μπορούσε ποτέ να γνωρίσει. Η ανθρώπινη μνήμη μοιάζει να καθρεφτίζει τη δυνατότητα του σύμπαντος να εξελίσσεται. Αλλά το πιό ενδιαφέρον σε όλο αυτό είναι ότι διαμορφώνεται κυρίως απ’ το συναίσθημα που αποπνέει η εμπειρία. H δύναμη που καθορίζει τη μνήμη είναι το βίωμα.
Ευτυχώς που είχα κάτι σταθερό, πάνω στο οποίο μπορούσα να βασίζομαι. Μέρα με την ημέρα καταστάλαζα όλο και περισσότερο στο τίποτα. Σε ‘κείνη την αδιανόητη αρχή που με κυβερνούσε καθορίζοντας τις ορέξεις μου. Δεν ήξερα που ν’ αρχίζω και που να σταματώ. Εκείνο που με καθόριζε, έπρεπε να με φωνάξει από τον έξω κόσμο. Καθώς αυτό ήταν απλό να συμβεί, μέσα μου ταυτόχρονα, γίνονταν χαλασμός. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην είναι μοναδικό. Στρέφοντας την προσοχή μου επάνω στο αντικείμενο, η μοναδικότητά του αποτυπώνονταν αυτόματα. Είχα τη δυνατότητα να απαθανατίζω την παρατήρηση κι αυτό, έστω θεωρητικά, με μεταμόρφωνε αυτόματα σε δημιουργό. Έτσι, ξαφνικά, ανάλογα με τις προθέσεις μου, το κάθε τι μπορούσε ν’ αποκτήσει αξία. Ό,τι κι αν ήταν αυτό, τελικά αποκτούσε την αξία που όριζε η ένταση του δικού μου βιώματος, αποκλειστικά. Πως να διαλέξω λοιπόν και τι;
Πράγματι. Δεν υπάρχει καλύτερη φυλακή από εκείνη που έχει αόρατους τοίχους.
Φυλακισμένος λοιπόν στην σιωπή της ματαιοδοξίας μου, δεν έπαυα ν’ αγωνίζομαι για ν’ αναδειχτεί η διαφορετικότητά μου. Που να ‘ξερα ότι εκείνη δεν είχε ανάγκη από αποδείξεις; Που να ‘ξερα οτι έτσι κι αλλιώς, αν ήταν πραγματικά αυθεντική, δε γίνονταν να κρυφτεί!