Text 1 by: Nevi Kaninia - Photo and text 2 by: Achilles Nasios
1.
Έπεσα πάνω του, ενώ κοιτούσα
τη σελήνη.
-Κανονικά δεν πρέπει να κοιτάμε ψηλά όταν περπατάμε!
Μου είπε το στόμα στην άσφαλτο.
Δεν ήξερα πώς να απαντήσω στον δρόμο που μιλούσε.
-Θα κοιτάζω χαμηλά, είπα ταπεινά
και από τα βάθη της γης άκουσα έναν αναστεναγμό.
-Ευχαριστώ,
όταν ξαναπατήσετε εδώ
θα θυμάμαι τα παπούτσια σας.
Ξέρετε,
έχετε μικρό πόδι για ενήλικα και περπατάτε λίγο με τις μύτες προς τα έξω
σαν να πηγαίνετε σε χορό.
-θα περπατώ σιγά, μην ενοχλώ,
είπα και έφυγα.
Μετά από αυτό το περιστατικό,
πανσέληνο λέω
να μη ξαναβγώ.
2.
Περπατούσα κοιτάζοντας χαμηλά. Η υφή της βρεγμένης ασφάλτου που χαριεντίζονταν με το φως, δε μπορούσε να μην αποσπάσει την προσοχή μου από το φευγαλέο συρφετό των εικόνων του περιπάτου. Μια μικρή λακουβίτσα νερού, τελευταίο απομεινάρι της απογευματινής βροχής ήταν όλο κι όλο αυτό που είχε απομείνει. Υποκλίθηκα και με μία απαλή κίνηση του δείκτη τη μεταμόρφωσα σε όνειρο πριν να προλάβει να χαθεί.