Text 1 by: Nevi Kaninia - Photo and text 2 by: Achilles Nasios
1.
Και τι μένει τελικά;
Mία σκια στα σκοτεινά.
Το περίγραμμά του έβλεπα,
θυμόμουν τη μέρα που έφυγε ο Σεπτέμβριος
για τα καλά.
Θυμάμαι
Ξεχνάς
Θυμάται
Ξεχνάμε
Θυμάστε
Ξεχνούν
Και τα φύλλα στο έδαφος καραδοκούν.
2.
Μια ιδέα ήταν όλο κι όλο που είχε απομείνει απ’ τη ζωή. Εκεί, μπροστά στα πόδια μου, περίμενε να της δώσω σημασία πριν να χαθεί μέσα στο αύριο και να σβήσει. Πως να μη σεβαστώ λοιπόν και πως να μη θαυμάσω τη φύση του παροδικού, που με καλούσε σιωπηλά δίχως καμία απολύτως πρόθεση. Γονάτισα. Είπα κρυφά μια προσευχή και με το μαγικό μου μάτι τη φυλάκισα στην αθανασία…