Text 1 by: Nevi Kaninia - Photo and text 2 by: Achilles Nasios
1.
Φεγγάρι φεγγαράκι μου
χλωμό λευκό μου μυστικό
όταν γεμίζεις, βρίσκομαι
σε παγωμένο πανικό.
Ανοίγω τα παράθυρα
μαζεύω τις κουρτίνες
και ύστερα παρακαλώ
να φύγουν οι σειρήνες.
Και όταν τα βράδια συναντώ
τραγούδια περασμένα,
τους ουρανούς παρακαλώ
να πάρουνε κι εμένα.
Μα ξέχασα τους στίχους τους
έχουν περάσει χρόνια
Ελπίζω να τους θυμηθώ
σαν φύγουνε τα χιόνια
Θα έρθει τότε η άνοιξη
θα λάμπει η σελήνη
και όλα θα τα θυμηθώ
σαν τάμα για εκείνη.
2.
Ο κόσμος αναπαύονταν στο χάραμα, τυλιγμένος στο λευκό του πέπλο. Το χιόνι είχε ανέβει γύρω στους 40 πόντους μες στη νύχτα. Η ματιά μου δε μπόρεσε ν’ αποφύγει την φωτεινή σφαίρα της πανσέληνου που έδυε αργά στο φως της αυγής. Γύρεψα σαν υπνωτισμένος την κάμερα, αποφασισμένος να μη ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που αντίκρισα κατάματα το φεγγάρι ν’ αχνίζει στον παγωμένο ορίζοντα.