Text 1 by: Nevi Kaninia - Photo and text 2 by: Achilles Nasios
1.
Στο δρόμο μου συνάντησα μία οικογένεια λευκή
δε μιλούσαν μεταξύ τους.
-Γιατί; τους ρώτησα
“Είμαστε του τάγματος της παγωμένης σιωπής”
μου έδειξαν διαβάσω σ’ ένα παλιό χαρτί.
-Μήπως ξέρετε που πήγε το δάσος; τους έγραψα.
-Kοίτα μέσα σου
όχι γύρω και θα το βρεις.
Πώς ήξεραν οι παγωμένοι την απάντηση δεν κατάλαβα.
Μήπως προσπαθούσαν να με ξεφορτωθούν με αοριστίες;
Έβαλα τα μαύρα μου γυαλιά και περιμένα να ξημερώσει,
μήπως η προφητεία τους ευοδώσει.
2.
Αυτές οι μπάλες έστεκαν εκεί, στην ίδια διάταξη, πολύ πριν να χιονίσει. Και μετά χιόνισε κι εκείνες άλλαξαν υπόσταση, αλλά, αν και τις είχα στο μυαλό μου σαν εικόνα, δεν τις φωτογράφιζα. Ίσως γιατί συνήθως η ακινησία της καθημερινότητας με ήθελε να παρατηρώ ακίνητος. Για κάποιο λόγο όμως, τις είχα στο μυαλό μου. Μια μέρα, σκέφτηκα ότι χρειάζεται να κάνω επιτέλους κάτι για να λευτερωθώ. Έτσι, πήρα την κάμερα και βγήκα έξω ψιθυρίζοντας:“Καλύτερα μια φορά να δεις, παρά εκατό φορές ν’ ακούσεις”.