Text 1 by: Nevi Kaninia - Photo and text 2 by: Achilles Nasios
1.
Όσο πλησιάζαμε τόσο έφευγε το δάσος.
Ο φρουρός είχε αρχίσει να απογοητεύεται και δάκρυα έπεφταν στη γη
και όπου έπεφταν έλιωνε το χιόνι
-Eδώ σε αφήνω, μου είπε και ξάπλωσε στο χώμα.
Δεν μπορούσα να τον επαναφέρω και τον χαιρέτησα
σιγοψυθιρίζοντας μία μελωδία.
“Ο ύπνος ας σου φέρει ευτυχία
τα μάτια σου κλείσε γλυκά
γιατί το δάσος που ήξερες
τώρα σε χαιρετά”
Έφυγα χωρίς να κοιτάξω πίσω.
Τον σκέφτομαι όμως ακόμα καμιά φορά.
2.
Καθώς προχωρούσα ανατριχιασμένος μέσα στ’ απομεινάρια της καταστροφής, αναρωτώμενος τι άραγε να είχε γίνει εκεί, αποφάσισα να σωπάσω τις σκέψεις αφήνοντας τη ματιά να με οδηγήσει. Δεν είναι καθόλου εύκολο να δείξει κανείς την οδύνη σε μια και μόνο εικόνα. Τα μονοπάτια στα οποία τριγύριζα, απλά δεν υπήρχαν πια κι ο τόπος που ‘μοιάζε παράδεισος παλιά, είχε μεταμορφωθεί σε κόλαση. Μια κόλαση που θεώρησα σκόπιμο να κρατήσω ζωντανή.