Text 1 by: Nevi Kaninia - Photo and text 2 by: Achilles Nasios
1.
Την επόμενη μέρα επέστρεψα στο σημείο που είχα δει του δρόμου το στόμα.
Η πανσέληνος είχε πλέον χαθεί και αντί για κάτι μαγικό βρήκα μία λακκούβα με φύλλα και νερό.
Μήπως μπορώ σαν την Αλίκη στην τρύπα να μπω;
Πάτησα το ένα μου πόδι μέσα στο νερό και περίμενα.
Ενώ κοίταζα τον ουρανό άρχισα να βουλιάζω και σχήμα να αλλάζω.
Έγινα μικρή μικρή
και χάθηκα κάτω από τη γη.
Θα περιμένω την πανσέληνο να γίνει ο δρόμος
σκηνή μαγική.
Αν περάσετε από δω
πατήστε ελαφρά
γιατί είμαι ακόμα εκεί
2.
Μου ήταν αδύνατο να μην παρατηρήσω την ύπαρξη της λακκούβας με το καταπράσινο νερό στο δρόμο μου εκείνο το φθινόπωρο. Δεν είχε βρέξει. Το ότι είχα βρεθεί εκεί και μάλιστα το ότι αυτή η λακκούβα βρίσκονταν ακριβώς κάτω από ένα πέτρινο παγκάκι, το θεώρησα δώρο. Μου αρέσει να κοιτάω από ψηλά, όπου όλα γίνονται επίπεδα.
Σκέφτομαι ότι πιθανόν να έχουν συντελέσει σε αυτό οι τόσες πτήσεις.
Αυτά γίναν, σα χτες, καθώς περπατούσα ακολουθώντας από την πλευρά του Södermalm, από ψηλά, την παραλία της Στοκχόλμης.
Δεν ξέρω αν μου άρεσε πιο πολύ το πράσινο σαν χρώμα, ή αν ήταν το μυστήριο του πως άραγε να έγιναν όλα αυτά, που με συνεπήρε.
Με σιγουριά, μέσα στο πράσινο δεν πάτησα. Βούτηξα απλά μέσα του με τη ματιά μου.