Text 1 by: Nevi Kaninia - Photo and text 2 by: Achilles Nasios
1.
Εκείνο το πρωί πονούσα ολόκληρος και το σώμα μου άλλαζε.
Όσο μίκραινα κι έβλεπα τα χέρια μου να γεμίζουν τρίχες τόσο με κοίταζες με αποστροφή.
Στο τέλος σου είπα: θα φύγω και πέταξα στο τζάμι.
Το παράθυρο ήταν κλειστό.
Άρχισα να σου φωνάζω αλλά άκουγες δυνατά μουσική.
“Last thing I remember,
I was Running for the door
I had to find the passage back
To the place I was before
“Relax, “ said the night man,
“We are programmed to receive.
You can check-out any time you like,
But you can never leave! “
Δεν το πολυσυμπαθούσα το Hotel California
το έβαζες όταν φτιάχναμε τσάι
κάθε πρωί.
Νομίζω ότι θα το ακούμε για πάντα.
Δεν υπάρχει διαφυγή.
2.
Πάνε πια τόσα χρόνια. Που να θυμηθώ; Μόνο να υποθέσω μπορώ ότι ο πόθος μου να φωτογραφίσω ήταν αβάσταχτος, ή ότι δεν μπόρεσα ν’ αντισταθώ στην ανυπέρβλητη ανία που με τριγύριζε. Ή μήπως ήταν αυτή η τελευταία μύγα της χρονιάς που γύρεψε καταφύγιο στην αθανασία εκείνο το παγωμένο πρωινό του φθινοπώρου που σήμαινε το τέλος εποχής;