Text 1 by: Nevi Kaninia - Photo and text 2 by: Achilles Nasios
1.
Όσο κοίταζα την παγωμένη επιφάνεια προσπαθούσα να δεχθώ
την τωρινή μου κατάσταση.
Τα πόδια μου είχαν πτερύγια
τα χέρια μου φτερά.
Δεν είναι και τόσο άσχημα σκέφτηκα.
Kαλύτερα από την προηγούμενη φορά.
΄Αμα περάσει ο χειμώνας θα μπορούσα να ξαναγίνω εγώ;
Προσευχήθηκα στων μικρών πλασμάτων το Θεό.
Ελπίζω στον ήλιο
και στο χάδι του το ζεστό.
2.
Στην παλιά, παραδοσιακή πολιτεία της Trosa, στη Σουηδία, καθώς βάδιζα στην όχθη του καναλιού που τη διασχίζει, την είδα να τρέχει άγαρμπα πάνω στον πάγο, για να βουτήξει στο νερό. Είχε έρθει η άνοιξη. Το μόνο που πρόλαβα να σκεφτώ, ήταν ότι έπρεπε να βιαστώ. Ευτυχώς, γιατί κάθε άλλη σκέψη θα με αποσπούσε και δε θα προλάβαινα να γιορτάσω μαζί της την απλότητα των στιγμών, χαρίζοντας τους την ελάχιστη σημασία που τις βαφτίζει αθάνατες. Το λόγο για τον οποίο συμβαίνει αυτό, δεν χρειάζεται να τον ξέρει κανείς. Μόνο να τον νοιώθει.