Text 1 by: Nevi Kaninia - Photo and text 2 by: Achilles Nasios
1.
Θυμήθηκα εκείνη την κλασική φράση
με τους αναμμένους ανθρώπους και τα σβηστά φώτα.
Εγώ ανοιγοκλείνω τα μάτια διότι είχαμε πει να συναντηθούμε
στο δένδρο με το 3 στις 3.
Στον ορίζοντα ουδείς.
Μικρή είχα μασήσει λαμπάκι από χριστουγεννιάτικο δένδρο
και μετά έτρωγα βραστή πατάτα κι έφτυνα χρωματιστά γυαλάκια
το υπόλοιπο βράδυ.
Με την αίσθηση εκείνη στο στόμα
φεύγω.
Γίνεται ένα τσαφ και σβήνει το δένδρο.
2.
Τα δέντρα της πόλης τα λυπάμαι συνήθως, αλλά μάλλον αυτό συμβαίνει επειδή ζω στο δάσος. Τα θεωρώ τόσο αδύναμα κι αυτό επειδή είχαν την ατυχία να βρεθούν σε τόσο παράταιρο για εκείνα περιβάλλον. Ανεξάρτητα βέβαια από το αν ανάμεσά τους, έξω από τον πολιτισμό του, ο άνθρωπος είναι ο αδύναμος. Στην περίπτωση όμως ετούτη, είδα απλά αυτό το ασθενές πλάσμα να καμαρώνει στολισμένο, να γιγαντώνεται και να δεσπόζει μπροστά στα θηριώδη κατασκευάσματα του κέντρου της Στοκχόλμης. Το δέντρο γιόρταζε την εποχή του βαθύτερου σκοταδιού. Την εποχή της Αγίας Λουκίας. Πλησίαζαν τα Χριστούγεννα.