Film and text by © Achilles Nasios
Απρόσμενη νίκη της Εθνικής Ελλάδος στο ποδόσφαιρο το 2004. Ποιός δε χάρηκε τότε; Προσωπικά, μόλις άκουσα τους πανηγυρισμούς, πήρα κι εγώ τους δρόμους, που ήτανε κλειστοί. Κατέβηκα στο κέντρο της Αθήνας με τα πόδια.
Εκείνη την εποχή η Χρυσή Αυγή δεν ήταν γνωστή. Είχε όμως πιάσει τα μετερίζια στα πιο καίρια σημεία και με ντουντούκες φώναζε ρατσιστικά συνθήματα. Όλοι τα επαναλάμβαναν ρυθμικά, δίχως να σκέφτονται τι φωνάζουν. Όλοι με μιας ένοιωθαν Έλληνες,δίχως να ντρέπονται να δηλώσουν την άγνοια που τους τυραννούσε. Δίχως να γνωρίζουν το παραμικρό για το κύρος της εθνικής συνείδησης που κυβερνά τους λαούς. Αφημένοι στη χαρά του ενθουσιασμού, που σαν ποτάμι παρασέρνει τα πάντα.
Ήταν η πρώτη φορά που η αστυνομία δεν έριξε δακρυγόνα σε μία παλλαϊκή συγκέντρωση. Θυμάμαι τα περιπολικά να ουρλιάζουν στο ρυθμό των συνθημάτων. Ήταν η πρώτη φορά που δεν υπήρξαν “κουκουλοφόροι”. Η πρώτη φορά που δεν έγιναν έκτροπα, ούτε αναφέρθηκαν τραυματισμοί και προσαγωγές. Ήταν η πρώτη φορά που ο κόσμος έδειξε τη δύναμή του, χωρίς να υπολογίζει ότι την έχει. Η πρώτη φορά που είδα τους ανθρώπους να υπερβαίνουν τον εαυτό τους και να χαίρονται, δίχως λόγο ουσιαστικό. Για την ψευδαίσθηση της νίκης…