1.
Σήκωσε τα μάτια του ψηλά. Ο ήλιος εγκλωβισμένος μέσα σε γκρίζα σύννεφα απλώνει ενα μουντό φως στον ορίζοντα, εντείνοντας το μελαγχολικό περιβάλλον.
Πρέπει να προχωρήσουμε σκέφτηκε… Ανηφορικός ο δρόμος και η προσπάθεια δύσκολη… Όμως πρέπει! Μόνο έτσι θα φτάσουμε εκεί, στο τόπο της ανάτασης και της λύτρωσης….
Μονολογούσε ακολουθώντας τους υπόλοιπους στον Γολγοθά τους….
2.
Φορούσα το κόκκινο μακρύ φόρεμα που σου άρεσε. Ανηφορίζαμε το δρομάκι προς το κάστρο. Σταματήσαμε και οι δύο μόλις τα είδαμε. Από τις στιγμές που αισθάνεσαι μια σύνδεση με τον άλλο, σαν να συνεννοείσαι. Εσύ «στάσου να σε βγάλω μια φωτογραφία, ωραία αντίθεση με το άσπρο». Εγώ «οι χίλιες αποχρώσεις του άσπρου, τίποτα δεν θέλω να τις ταράξει». Τελικά δεν ξέρω τι έχει σημασία να σταματάς στο ίδιο σημείο με κάποιον ή να σταματάς για τον ίδιο λόγο;
3.
Κυκλαδίτικες καμπύλες και χρώματα. Λευκοπράσινα ανθάκια πίσω από το σκαλί, η γαλήνη ενός παλιού καλοκαιριού, πριν ασβεστωθεί εκτυφλωτικά για να πατηθεί από τα πλήθη των τουριστών. Ρωγμή στον χρόνο, ρωγμή στο χρώμα, ας μπορέσουμε λίγο να ταξιδέψουμε και πάλι στη λευκή εκείνη γαλήνη με τα λευκοπράσινα ανθάκια.
4.
Όμορφα γαϊδουράγκαθα στολίζουν την καρδιά μου. Τα αγκάθια τους, ακτίνες πόνου στις αρτηρίες της ψυχή, τόσο γλυκιά η οδύνη του έρωτα. Όμορφα γαϊδουράγκαθα που θυμίζουν καλοκαίρι, σε ένα ξερονήσι που πήγαμε μαζί.
5.
Ανηφορίζοντας προς το κάστρο φωτοβόλου νησιού, τη ματιά μου αιχμαλώτισε ο διάλογος λευκού με λευκό. Ήσυχος, διακριτικός, μα ταυτόχρονα καθηλωτικός. Έμοιαζε λες με εσωτερικό μονόλογο. Στάθηκα να τον απαθανατίσω…
photo and text © Mina Ioannidou