1.
Διάβασε μια είδηση που την τάραξε. Μια κυρία πηγαίνει κάθε μέρα και κάθεται σε ένα παγκάκι στο σταθμό του τραίνου κοντά στο σπίτι της για να ακούει την ανακοίνωση «mind the gap» που ακούγεται όταν σταματάει ένα τραίνο. Είναι η φωνή του νεκρού πια συζύγου της ηχογραφημένη χρόνια πριν. Μια αόρατη γραμμή την ένωσε με την άγνωστη αυτή κυρία. Έτσι κι αυτή, ό,τι κι αν την συμβουλεύουν οι άλλοι, δεν θα σταματήσει ποτέ να κοιτάει τις ξεθωριασμένες φωτογραφίες τους.
2.
Η βία της εξουσίας χωρίς καμία ενοχή,
πληγώνει το σώμα μα πιο πολύ την ψυχή!!
Ένα μπουκέτο άγριες ορχιδέες σαν υποδοχή,
παλιές φωτογραφίες, ανεβάζουν την αντοχή !
Δεν έχεις και πολλά να κάνεις… Καμία αποδοχή!
3.
Και πάλι θ’ αναρωτηθώ για το λόγο που γεννάει τις φωτογραφίες. Τι είναι αυτό που θέλουμε να κρατήσουμε; Όσο συχνά κι αν αναφέρουμε την ανάμνηση σαν λόγο, μάλλον δεν είναι τόσο το ότι θέλουμε να θυμόμαστε, όσο το να αποδείξουμε ότι ζούμε. Μπαίνω βαθιά στο μυστικό και βγαίνω στο μπαλκόνι. Εδώ χιονίζει. Εκεί, αέναη άνοιξη.
concept © Achilles Nasios
4.
Μνήμες θαμπές, μνήμες ανθοστόλιστες, νοσταλγικές. Οι αναμνηστικές φωτογραφίες με μελαγχολούσαν πάντα. Ιδίως εκείνες που τραβήχτηκαν για να διατηρήσουν τη χαρούμενη στιγμή. Η στιγμή είναι στιγμή. Περνάει. Εκείνο που άξιζε να (απο)τυπωθεί μαραίνεται μαζί με τον χρόνο, (εν)τυπώνεται όμως θαμπά, αλλά ανεξίτηλα, στον πιο εσωτερικό μας εαυτό.
5.
Ο χρόνος ακροβατεί ριψοκίνδυνα στη γυάλινη διάμετρο του κύκλου. Μοναδική σανίδα σωτηρίας οι τρυφεροί βλαστοί ενός μπουκέτου που μαζεύτηκε βιαστικά εκεί στην ακροποταμιά, και κάποια γνώριμα βλέμματα που παρακολουθούν και προσεύχονται για το εύφθραστο κι εφήμερο της ύπαρξης.
6.
Μου έστειλε μαζί με τα κουλουράκια αυτό το μπουκέτο με άγρια λουλούδια που μάζεψε από το διπλανό λιβάδι. Σε αυτό το πακέτο αγάπης πρόσθεσε τις φωτογραφίες από τα μικρατα μου, τότε που μου μάθαινε την αγάπη. Σε ευχαριστώ μαμά.
photo and text © Evita Paraskevopoulou