1.
Ένα σωρό κουφάρια γίναμε προσδοκώντας την ανάσταση μας και την επιστροφή σε αγαπημένους τόπους και αγαπημένα πρόσωπα!!
Αυτό σκεφτόμουν και σημείωσα κάπου, βλέποντας τη φωτογραφία.
Μετά από λίγο ήρθε τηλεφωνικά η χαρμόσυνη είδηση…
Η τραγική μοίρα και ο άδικος χαμός ενός νέου και το μεγαλείο ψυχής της χαροκαμένης οικογένειας, δίνουν ζωή, χαρά και ελπίδα σε δεκάδες ανθρώπους!!
2.
Η συζήτηση τους για τον ιππόκαμπο και την αμυγδαλή φαινόταν να τους οδηγεί σε περίεργα μονοπάτια. Ποιος ελέγχει τι και τελικά γιατί αντιδρούσε έτσι; Τα συναισθήματα μνήμης αποθηκεύονται στην αμυγδαλή. Ο ιππόκαμπος ανακαλεί πληροφορίες. Ήταν ή το ένα ή το άλλο; Κάπως έτσι τώρα ο ιππόκαμπος της θύμισε και τη συζήτηση τους αλλά και το ότι για πρώτη φορά πρόσεξε τα όμορφα κελύφη των αχινών -αυτή η βουνίσια- στη Σύμη, στο πρώτο ταξίδι εκεί με τη φίλη της. Η αμυγδαλή ανακάλεσε τη χαρά που υπήρχε και στις δύο αυτές στιγμές.
3.
Ποιος είναι αυτός που ορίζει τη ζωή και ποιος το θάνατο; Αυτό το παντοδύναμο χέρι, τόσο γεμάτο και τόσο άδειο από ελπίδες, φροντίζει για το κλάμα του Καζαντζίδη ανεξάρτητα από συμβολισμούς. Ανεξάρτητα από μνήμες. Όλα είναι ένα ψέμα, ζεστό σαν αίμα. Σαν ανάσα διπλή. Σα ζωή στερνή. Όλα μεταμορφώνονται σε τίποτα στο φως του παροδικού που κυβερνάει το σύμπαν. Το μόνο που μένει: Ο σκελετός της απέραντης ομορφιάς!
concept © Achilles Nasios
4.
Τα δάχτυλά της ακουμπούσαν προσεχτικά στη θέση τους σαν μωρά στην κούνια τους. Με τρυφερότητα περισσή έφτιαχνε τους σχηματισμούς που ταίριαζαν καλύτερο στο μάτι της και την έκαναν να σκαρώνει ιστορίες για θαλασσινά παλάτια. Η αλμύρα τότε, πέρναγε στο αίμα της και το πότιζε, ανασταίνοντας τη γοργόνα στις δόξες της. Ήταν το δικό της μυστικό βασίλειο και δεν άφηνε κανέναν να το βλέπει.
5.
Ήταν εκείνο το σπίτι, στο νησί, τόσο ασφυκτικά γεμάτο από τέχνη, βιβλία, κεραμικά, κειμήλια, σε κάθε βήμα, σε κάθε δωμάτιο, σε κάθε σκαλί, σε κάθε κόχη. Και στη βιβλιοθήκη μέσα, ένα τραπέζι με εκατοντάδες αποξηραμένους αχινούς, και ιππόκαμπους, φυλαγμένους με αγάπη. Αδύνατο να μην φωτογραφίσω, και μαζί ξαφνικά στην εικόνα και το χέρι της φίλης, απλωμένο να προστατεύει τις μνήμες της, το ολόδικό της σύμπαν.
Photo and Text © Rania Polycandrioti