1.
Δάσος, φύση, δέντρα, φως, ήλιος ουρανός, ΖΩΗ, Ζωή, ζωή…..!!!
Χωρίς προσυμφωνίες και συμβόλαια..
Χωρίς προσδιορισμούς σε χρόνους και ποιότητες..
Μια πορεία σε μονοπάτια και δρόμους που στη εξέλιξη απορρίπτεις ή συνεχίζεις…
Από τη γέννηση ως τον θάνατο, μια στιγμή στο γνωστικό …“άγνωστο” !
2.
«Μπερδεμένα τα βλέπω, αλλά μην ανησυχείς. Βλέπω έναν ήλιο στο βάθος και δίπλα μια καρδιά, να δες» και μου έδειξε το φλυτζάνι που με τόση επιμέλεια είχα γυρίσει για να μου το πει. Καθόμασταν στην πλατεία του χωριού κάτω από τα δένδρα και ο ήλιος περνούσε ανάμεσα από τις φυλλωσιές. Την είδα την καρδιά, ναι ολοφάνερο. Πως δεν το είχα προσέξει νωρίτερα; «Και κάτω από την καρδιά, να δες, ένα Μ ή ένα Σ δεν είμαι σίγουρη»! Ε ναι, βέβαια, ηλίου φαεινότερον!
3.
Ξαπλωμένοι ανάσκελα κοιτώντας τις διακλαδώσεις τις ζωής μας μπερδέψαμε την αρχή και το τέλος. Τα φωτεινά σημεία σηματοδοτούσαν τις στιγμές ευτυχίας που νοιώσαμε, τα σκοτεινά όταν τα χέρια δεν ήταν μπλεγμένα. Μία ανατριχίλα με διαπέρασε στην ραχοκοκκαλιά κάνοντας αυτόν τον συνειρμό.
4.
Για τη φωτογραφία αυτή, δεν μπορώ να γράψω παρά μόνο κάτι πολύ προσωπικό. Είμαι λάτρης της πεζοπορίας, γιατί είμαι λάτρης της φύσης. Η πεζοπορία στο δάσος έχει γίνει για μένα κάτι σαν εθισμός. Σε αναγκαστική στέρηση εδώ και καιρό, κοιτώντας την εικόνα αυτή, θέλω να πάρω μια πολύ βαθειά ανάσα χλωροφύλλης και ελευθερίας κάτω από τα ψηλά δέντρα, αφήνοντας τον υπέρλαμπρο ανοιξιάτικο ήλιο να με τυφλώσει καθώς ξετρυπώνει από τις κορφές…
5.
Για να κατέβουμε στον κάτω κόσμο, έπρεπε να ξεκινήσουμε πρωΐ. Όχι για να γλυτώσουμε απ’ το Χάρο, αλλά απ’ τον ήλιο τον καυτό. Στην κάθοδο, θυμάμαι, μας αγκαλιάσαν οι δρυάδες κι αφηθήκαμε. Στη συνέχεια τα πράγματα ήταν απλά. Κατεβήκαμε στο παγωμένο ποτάμι και περάσαμε απέναντι. Στο δρόμο, κοίταξα ψηλά μ’ ευγνωμοσύνη κι αιχμαλώτισα με ‘κεινο το μάτι το κυκλώπειο τη δροσιά, λίγο πριν πιώ απ’ την πηγή της μνημοσύνης.
Photo and concept © Achilles Nasios