1.
Άφησα την πλατεία και πήρα το δρόμο για τη θάλασσα, λιγότερο από μια ώρα δρόμος με οφιοειδείς στροφές. Σουρούπωνε όταν έφτασα. Περπάτησα δίπλα στα βράχια, σκεφτόμουν την αναζήτηση της αγάπης. Την αναζητάς ή σε βρίσκει; Είδα ένα ζευγάρι να κάθεται ήρεμα και να αγναντεύει. Η γυναίκα μου φάνηκε πως φορούσε ένα περίεργο καπέλο. Πλησίασα, τα βράχια μου έπαιζαν παιχνίδια ή μετά το φλυτζάνι έβλεπα παντού μορφές; Γράμμα δεν είδα, αρκεί να μην είναι Μ ή Σ!
2.
Κάθισα εκεί στην άκρη της θάλασσας, μετέωρη ανάμεσα σε δυο κόσμους. Το αγγελάκι που στεκόταν θαρρείς απέναντί μου σιωπηλό, συντρόφευε τις σκέψεις μου και ισορροπούσε τις αμφιταλαντεύσεις μου. «Όλα θα πάνε καλά» , έμοιαζε να λέει. Αυτό δηλαδή που χρειάζεσαι ν’ ακούσεις όταν κινάς για δρόμο δύσκολο κι αβέβαιο. Είναι τα λόγια που εσύ ο ίδιος οφείλεις σ’ εσένα, αλλά για κάποιο λόγο διστάζεις να τα πεις…
3.
Ξαπλωμένοι ανάσκελα κοιτώντας τις διακλαδώσεις τις ζωής μας μπερδέψαμε την αρχή και το τέλος. Τα φωτεινά σημεία σηματοδοτούσαν τις στιγμές ευτυχίας που νοιώσαμε. Τα σκοτεινά, όταν τα χέρια δεν ήταν μπλεγμένα. Μία ανατριχίλα με διαπέρασε στην ραχοκοκκαλιά κάνοντας αυτόν τον συνειρμό. Έκατσα στην άκρη του βράχου και άφησα το βλέμμα μου να φτάσει το ηλιοβασίλεμα. Αυτό το μπλε της θάλασσας εκείνη την στιγμή μου θύμισε το άρωμα σου.
4.
Το νερό δεν είναι απλά ένα στοιχείο, είπε. Οι επιστήμονες που έχουν εντριφήσει στη μελέτη του μιλάνε για πλάσμα. Το νερό είναι ένα πλάσμα αδιαίρετο και όλα τα υπόλοιπα πλάσματα στη γη, είναι παιδιά του. Άκου όμως και το άλλο. Οι πέτρες και τα βράχια, έχουν ζωή. Κινούνται απλά σε αργή ταχύτητα κι εμείς δεν έχουμε τη δυνατότητα να δούμε την κίνηση τους…
concept © Achilles Nasios
5.
Σούρουπο γεμάτο μελαγχολία στον Κόρφο… Περπατώ και απολαμβάνω την θερμή παλέτα των χρωμάτων του ουρανού και τα περίεργα σχήματα που κάνουν τα σύννεφα… Στα βράχια της παραλίας δυο μικρά κεφαλάκια ατενίζουν τον ορίζοντα, και η φαντασία μου οργιάζει! Δίνει κιόλας ονόματα Λυδία, Δανάη…. και φυσικά τα αποτυπώνω… στην καρδιά μου!
Photo and text © Giorgos Vasiliadis