1.
Μια τόσο δα φλογίτσα σιγόκαιγε φωτίζοντας το άδειο σκοτεινό δωμάτιο.Στην άκρη του καθισμένος σε μια κουνιστή πολυθρόνα, απολάμβανε τη μοναξιά της στιγμής βλέποντας τις σκιές από το τρεμόπεγμα της φλόγας πάνω στον τοίχο…Μια φωτεινή δέσμη φωτός από το άνοιγμα της πόρτας και η αθόρυβη παρουσία της με ενα …πουκάμισο αδειανό στα χέρια, τον επανέφερε στη πραγματικότητα….
2.
Επιστρέφοντας πέρασα να πάρω τη φίλη που με φιλοξενούσε από το μάθημα γιόγκα για να πάμε για φαγητό. Έριξα μια κλεφτή ματιά από το κενό στην κουρτίνα της αίθουσας αναμονής. Το μάθημα είχε τελειώσει και ένα κεράκι έμενε αναμμένο στο πάτωμα. Αναζητούμε με κάθε τρόπο τη χαλάρωση και την επαφή με κάτι που μας λείπει. Η σκέψη, όλο και συχνότερη τελευταία, ότι δεν είμαστε πλασμένοι για να ζούμε στους τέσσερεις τοίχους, ήρθε ξανά επηρεασμένη από τις εικόνες μιας μέρας στη φύση.
3.
Άδειασε το σπίτι… κάτι καλώδια μόνο κρέμονταν, και στο βάθος ένα ζευγάρι παπούτσια… ανελέητες λεπτομέρειες μιας άλλης ζωής. Κι εκείνος, ξυπόλητος, με ένα μαντήλι στο χέρι, από εκείνα τα καλοκαιρινά της ζέστης και της ξεγνοιασιάς, βρέθηκε μπροστά στο αναμένο κερί μέρα μεσημέρι, παρατημένο στο πάτωμα, σαν μνημόσυνο μιας άλλης ζωής που έφυγε οριστικά…
4.
Χορεύονται άραγε οι λέξεις; Μπορούν ν’ αποκτήσουν σώμα κι υλική υπόσταση;
Σίγουρα ναι! Το έζησα, όταν είδα στίχους μου να χορεύονται σπαραχτικά, χαράσσοντας μνήμες ανεξίτηλες στο παρκέ και στην καρδιά.
photo© Mina Ioannidou