“Μμμμμ… Ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα!”, μονολόγησε περιφρονητικά η πέτρα κοιτάζοντας το μαξιλάρι, το” ξεχασμένο” μετά το πικ νικ. Το μαξιλάρι, που είχε ξεκουράσει έξυπνα κεφάλια κι ευωδιαστά μαλλιά, που στόλισε κάποτε το φοιτητικό κρεβάτι. Όμως, έξω από τον πολιτισμό, ισότητα είναι το δίκιο της φύσης… © Ελένη Τίρκου
2.
Κάποτε με πρόσεχαν, με έπλεναν, με άπλωναν στον ήλιο και με κρατούσαν αγκαλιά. Τώρα πεσμένο εδώ στο καταπράσινο χορτάρι αναπολώ τις μέρες που τα μοσχοβολημένα μαλλιά σου και οι σκέψεις σου έπεφταν βαριά πάνω μου. Πάρε με μία αγκαλιά ακόμη!
3.
Οι “μαύρες” μέρες φαίνεται να περνούν, η Άνοιξη ειναι εδώ, με το αναγεννητικό της πρόσωπο να μας καλεί σε μια νέα ελπιδοφόρα και ξέγνοιαστη αρχή…
Έστρωσε το κρεβάτι με ενα καταπράσινο σεντόνι από γρασίδι, αγριόχορτα, και μικροσκοπικά λουλουδάκια. Έριξε πάνω του ένα μαξιλάρι και προσκάλεσε τον θεό Ύπνο
να την ταξιδέψει σε ονειρικά τοπία και μάκρυνες θάλασσες…
4.
Ξεκινήσαμε όλη η ομάδα μαζί τη δύσκολη ανάβαση , τραγουδώντας, πειράζοντας ο ένας τον άλλο και παίζοντας παιχνίδια αυτοσχεδιαστικά. Σε κάποιο πλάτωμα, με τράβηξες απαλά απ’ το χέρι και μ’ έκανες να σταθώ ακίνητη. Εδώ θέλω να κάτσουμε εμείς, μου είπες κι έβγαλες ένα μαξιλάρι από τον σάκο σου. Εδώ νιώθω κομματάκι του δάσους. Κόκκος από χώμα κι ανάσα από αγριολούλουδα. Γίνε ο άνεμος στα φτερά μου. Θες;
5.
Στον αστικό ιστό μου αποκαλύπτονται κομμάτια γης που δεν έβλεπα ως τώρα και μου φανερώθηκαν λες ξαφνικά επειδή η ματιά μου άλλαξε, νομίζω. Αλάνες της πόλης όπου κάθε μέρα βρίσκω τα πιο ετερόκλητα πράγματα. Το μαξιλάρι, σε καλή σχετικά κατάσταση, πυροδότησε ένα σωρό ιστορίες στο μυαλό μου. Μου άρεσε και η σχέση του με την πέτρα. Aπό μακριά δεν τα ξεχώριζες. Άλλο ένα κλικ που μου χαρίζουν τα σκουπίδια των άλλων. Προχτές ξαναπέρασα, δεν υπήρχε τίποτα, τα λουλούδια όμως είχαν πληθύνει.
photo and text © Dimitra Kitsiou