Τούτο το κτίριο με βαραίνει, παρόλα αυτά. Φωτεινό πια, ανακαινισμένο, αλλά το κλαδί του δέντρου απειλητικά πλησιάζει στα παράθυρα… Γι αυτό τα κρατάω κλειστά ή μισόκλειστα… Ασθενείς κινδυνεύουν να πηδήσουν ορμώντας από αυτά και να κυνηγήσουν τον Παράδεισο. Σκέφτομαι να τα βάψω κάποιο σκούρο χρώμα πια. Δεν αντέχεται το παλ. Θα το ξανασκεφτώ αύριο…
2.
Δεν θυμάμαι αν ήταν στον πρώτο ή στον δεύτερο όροφο γιατί η λαχτάρα μου για σένα ήταν πολύ μεγαλύτερη από αυτό! Άφησα τα παράθυρα κλειστά, γιατί το φως ήσουν εσύ! Η δροσερή αύρα σου και το μαγικό άρωμα του κορμιού σου, κυρίαρχα και ποθητά στο δωμάτιο των ονείρων μου… Ήθελα να σε χορτάσω, να εισαι μόνο δική μου, να χανόμαστε από κάθε αδιάκριτο βλέμμα και να ζούμε ο ένας για τον άλλο…!!
3.
Ο φθινοπωρινός αέρας έδινε φωνή στα παραθυρόφυλλα. Ο ήχος τους με ταξίδεψε σε μία εκδρομή στα ορεινά, τότε που βρήκαμε καταφύγιο σε ένα παλιό αρχοντικό. Και λησμόνισα τις εποχές που έγερνα πάνω σου.
4.
Περνούσε κάποιες φορές έξω από το μεγάλο σπίτι και το παρατηρούσε. Της είχε κάνει εντύπωση που τα περισσότερα παράθυρα ήταν κλειστά αλλά δεν έδινε την αίσθηση του εγκαταλελειμμένου. Κάποτε άκουγε και φωνές, ομιλίες χαρούμενες. Είχε πλάσει ιστορίες στο μυαλό της. Μια μέρα άκουσε μουσική και πλησίασε την εξώπορτα. Μια μικρή επιγραφή έγραφε ότι ήταν σπίτι της ένωσης τυφλών. Η σκέψη της πήγε στο «Περί Ηρώων και Τάφων» του Ερνέστο Σάμπατο.
5.
Δρομοκαΐτειο. Για το εμβόλιο της μητέρας. Πρώτη φορά βρέθηκα εκεί. Κάτι σαν ειδυλλιακό χώρο περιπάτου άλλων εποχών, με κατάφυτες αλλέες και οικήματα με κεραμοσκεπές. Προσπαθώ να φωτογραφίσω διακριτικά. Πίσω από την ψηλή μάντρα, το βλέμμα καρφώνεται στα παράθυρα με τα κάγκελα, που κλείνουν τον κόσμο τον μέσα, μακριά από τον κόσμο τον έξω.
Photo and text© Rania Polycandrioti