1.

Το σπίτι πέρα από την γέφυρα πάντα το ζήλευα. Όποτε πέρναγα από κει έστεκα δίπλα στην προτομή του αλόγου, έγερνα λίγο πάνω της και κρυφοκοίταζα την καθημερινότητα της οικογένειας Ζανκεμπάουρ. Εκεί έμενε ένα ξανθό αγόρι, ψηλό, αδύνατο, που πάντα είχε μαζί του μία φυσαρμόνικα. Ο μελαγχολικός ήχος της ακόμα αντηχεί στα αυτιά μου, αν και έχουν περάσει 30 χρόνια που η οικογένεια Ζανκεμπάουρ έχει εξαφανιστεί και το σπίτι στέκει άδειο και σκοτεινό.

© Evita Paraskevopoulou

2.

Σκέφτομαι πως και οι ευχές μας “βγαίνουν” δύσκολα αυτή τη περίοδο… Η μαγική και χαρμόσυνη χριστουγεννιάτικη αύρα, προσωπικά δεν με άγγιξε καθόλου! Στα περιορισμένα γεωγραφικά πλαίσια του εγκλεισμού μας, έχει φυλακιστεί φαίνεται και η διάθεση. Μια παρτίδα σκάκι έγινε η ζωή μας, περιμένοντας τον καβαλάρη πάνω στο μαύρο άλογο του, που θα μας “σώσει”!

© Giorgos Vasiliadis

3.

Άλογο που μνημειώθηκε. Βουβό είναι το χλιμίντρισμα, ενώ οι ακαθόριστες μουσικές αναδύονται από τη θαμπάδα, στο βάθος ένας κόσμος κάπως ζει, κινείται, χορεύει, γελάει, κλαίει, ονειρεύεται, μέσα στο ά-λογο τοπίο της φαντασίας και της φαντασίωσης, άναρθρα και άλογα, παράλογο μια προτομή για το άλογο, εκείνο το ά-λογο το βουβά ηρωικό.

© Rania Polycandrioti

4.

Σε ψάχνω νύχτα,
που είσαι Αλέξανδρε;
άστρο φωτεινό.

© Dimitra Kitsiou

5.

Τι χλιμιντρίζεις άηχα; Ποιον απειλείς; Ποιον ικετεύεις;
Ούτε ο εαυτός σου δε σ’ ακούει πια. Όλα τέλειωσαν εκείνη τη νύχτα του ρουά ματ. Τότε που είχες αρνηθεί να τον υπερασπιστείς.
Ωστόσο κάτι ακόμα γεννάει μια σπίθα στην αδιάφορη σιωπή,
όσο σε κάποια σκηνή συνωστίζονται πρωταγωνιστές και κομπάρσοι έτοιμοι για δράση.

© Mina Ioannidou

6.

Ανάμεσα στα χωράφια, μια συστάδα σπιτιών, στο σκοτάδι. Ένα εμβληματικό μπετονένιο πιόνι αλόγου σημαδεύει τον τόπο μέρα νύχτα. Την έχω θαυμάσει αυτή την προτομή χίλιες φορές. Κι ακόμα μια, τότε, που την είχα δει να επιβάλλεται στο σκοτάδι ορθώνοντας το ανάστημα της κόντρα στο φως. Ακόμη ένα όνειρο στη ζώνη του λυκόφωτος.

Photo and concept © Achilles Nasios