ΕΙΚΟΝΟΛΟΓΟΙ 5

Του διάβαζε ψιθυριστά, μ’ εκείνη την κρυσταλένια φωνίτσα της , μέχρι που αποκοιμήθηκε. Σ’ ένα αναδίπλωμα του ονείρου θα ορκιζόταν πως αυτή ήταν άγγελος. Ναι, φαίνονταν ολοκάθαρα τα φτερά στην πλάτη της. Σε λίγο δεν ήξερε πια να πει αν έβρεχε ή αν είχε δακρύσει το φεγγάρι. Για μια στιγμή φοβήθηκε μην βραχούν τα φτερά και χαλάσουν. Μπα! Είναι γνωστό από αιώνες πως τα φτερά σε πλάτη αγαπημένη, είναι αδιάβροχα.

Το μονοπάτι προς τη θάλασσα ήταν στενό, με πικροδάφνες εκατέρωθεν, που δημιουργούσαν μια φυσική αψίδα. Κατεβαίνοντας, πανέμορφες λιβελούλες πετούσαν τριγύρω. Τις φωτογράφιζα. Σώμα πολύχρωμο, φτερά διάφανα. Τι κρίμα που ζουν μόνο ένα μήνα. Μου αρέσει να σκέφτομαι πως γίνονται μικροί αόμματοι άγγελοι. Οι τριάντα χιλιάδες φακοί του κάθε ματιού τους τις περιβάλλουν, φέγγοντας απόκοσμα το βράδυ, συντροφιά με το φεγγάρι.

Τον βαθύ απογευματινό του ύπνο, ανέκοψε μια δυνατή βροντή και η ξαφνική μπόρα που ξέσπασε αμέσως μετά. Στο σκοτεινό δωμάτιο, η εκτυφλωτική λάμψη μιας αστραπής φώτισε τη σιλουέτα της….Ήταν εκείνη! Η αγαπημένη πεταλουδίτσα του!!
Πόσο πρόωρα χάθηκε…πόσο του λείπει….

Λάμπα, μπάλα, φεγγάρι γαλαζωπό, ένα αγγελάκι διαβάζει ψαλμούς πίσω από το βρεγμένο τζάμι. Στέκεται ξέχωρα με τα συρμάτινα φτερά του, προσηλωμένο στο ψαλτήρι, φιλικό και απόμακρο, οικείο και ανοίκειο, χωρίς φυσιογνωμία, χωρίς έκφραση καμιά, έτσι όπως αρμόζει, με τα όμορφα χτενισμένα μαλάκια σαν από παλιές αμερικάνικες ρεκλάμες. Ανέγγιχτη ονειροφαντασία η παιδικότητά μας…

Μέσα έκανε ζέστη. Το καλοριφέρ άναβε όλη μέρα. Τα μικρά διακοσμητικά μπροστά στο παράθυρο έστεκαν στην ασφάλεια του σπιτιού με καμάρι. Αυτή την όμορφη ξύλινη νεράιδα μου την είχες χαρίσει εσύ. Θυμάσαι? Τότε που με κοίταγες στα μάτια με πίστη και μου έλεγες πως έχω φτερά κάτω από το δέρμα. Και ένα σου χάδι μου έδειχνε που βρίσκονται. «Άνοιξε τα φτερά σου» μου έλεγες, «πέτα ψηλά, πιο ψηλά, μπορείς». Δεν σε πίστεψα ποτέ. Δεν με πίστεψα ποτέ.

Δεν θυμάμαι πως βρέθηκε εκεί. Το μόνο που ξέρω είναι ότι στέκεται στο ίδιο σημείο, χρόνια τώρα, έχοντας την εποπτεία του τι συμβαίνει στον εσωτερικό χώρο κάθε στιγμή. Ο πιο πιστός μου θεατής με δίχως μάτια. Συνάμα, το καλύτερο μοντέλο μου κάθε φορά που ρίχνω πάνω του την πεινασμένη μου ματιά. Έτσι τον είδα να λάμπει καθώς θόλωνε η ματιά κι όλα τα γήϊνα μεταμορφώθηκαν σε ουράνια, μέσα σε μια μόνο στιγμή.