1.
Βυθισμένος στις σκέψεις μου ακολουθώ μηχανικά τα ίχνη που αφήνεις πάνω στο χιόνι, ώσπου κάποια στιγμή, σηκώνοντας το βλέμμα ψηλά βλέπω αυτό το ξέφωτο… Σου φωνάζω δυνατά. Ναι εκεί!
Σε αυτό το σημείο που το φως συναγωνίζεται τη σκιά για την επικράτηση, είναι καλά πιστεύω να δώσουμε ενα τέλος και στη δική μας διαμάχη. Να δώσουμε ενα τέλος στον ανούσιο διάλογο των εγώ μας, συνεχίζοντας, ο καθένας το δικό του μοναχικό δρόμο της σιωπής…..!
2.
Σαν τις πρώτες πρασινάδες της άνοιξης που τόλμησαν να ξεμυτίσουν δειλά, να ορθωθούν τρυπώντας το κρυσταλλιασμένο χιόνι, αδύναμα ακόμα χορταράκια μέσα στην παγωνιά του πρωινού. Kρύβω τα χέρια στις τσέπες. Bαθειά αναπνοή• κάτι αλλάζει. H νύχτα απομακρύνεται. Mια αγάπη συντροφική αναδύεται δειλά κι αυτή, μέσα από τον παγωμένο εαυτό μας.
3.
Το μυαλό της της παίζει παιχνίδια. Φωτεινά και σκοτεινά διαστήματα εναλλάξ. Άλλες φορές παντού θάμπος, άλλες φορές μαυρίλα﮲ κάπου, κάπου αμυδρό φως μπαίνει από εκεί που δεν το περιμένει. Έμαθε να ζει μ’ αυτή την εναλλαγή. Κι όταν το σκοτάδι την κυριεύει, το φως από όπου κι αν έρχεται - και πάντα έρχεται - το δέχεται σαν δώρο. Σαν τις ακτίνες του ήλιου στο χιόνι. Κι ανοίγει τα πέταλα της για να το δεχτεί.
4.
Μυστικά επωάζονταν οι σπόροι στην τρυφερή αγκαλιά του χιονιού
Μήτρα φιλόξενη που κανάκευε στοργικά τα ορφανά έμβρυα
Κι αυτά, κρατούσαν την ανάσα τους και μετρούσαν αντίστροφα
Μια στιγμή, δυο στιγμές, ακόμα ένα χτυποκάρδι κι έρχεται η έξοδος
Μ’ ένα βιαστικό φιλί για αντίο, έσπευσαν να ανταμώσουν τον ζωοδότη ήλιο
5.
Ήταν εκείνη τη χρονιά που οι λεύκες ξαφνικά είχαν τρελαθεί και γέμισαν τον κόσμο χιόνι στις αρχές του καλοκαιριού. Την προηγούμενη χρονιά είχε κάνει τέτοια ξηρασία, που τα δέντρα νόμισαν ότι έρχεται το τέλος του κόσμου και διπλασίασαν τους σπόρους τους για να μη χαθούν. Ολόκληρο το δάσος, ντυμένο στα λευκά το καλοκαίρι, ήταν μια ιδιαίτερη πρόκληση. Ήταν καιρός για φωτογραφία. Καιρός για μεταμορφώσεις.
Photo and concept © Achilles Nasios