1.
Θυμήθηκα τη μυρωδιά της εποχής που στο χωριό, δεν είχε ρεύμα κι εγώ, παιδί ακόμα, μάθαινα να θαυμάζω τη σιωπή και το σκοτάδι. Μα ποια μπορεί να είναι η αιτία που με οδήγησε σε αυτή την ανάμνηση; Κοιτώ καλύτερα. Εκείνη την εποχή, δεν υπήρχαν ρεσώ. Το φως και η σκιά, η τονικότητα, η υφή του γυαλιού και του τοίχου, η φλόγα, αυτά ήταν όσα χρειάστηκε η μνήμη για να πλάσει την ατμόσφαιρα. Υποκλίνομαι στην ταπεινή δύναμη της εικόνας κι ανάβω με τη σειρά μου ένα ρεσώ.
Concept © Achilles Nasios
2.
Συνειδητοποίησε την νέα κατάσταση τους όταν έπαψε να αγοράζει πια κεριά και ειδικά ρεσώ. Πώς κάποια απλά πράγματα σου φανερώνουν ξαφνικά αλήθειες που αγνοούσες επιδεικτικά! Παλιά τα κεριά ήταν πάντα στη μηνιαία λίστα των αγορών. Σιγά, σιγά όχι. Δεν την περίμενε πια κάθε βράδυ με όλα τα κεριά αναμμένα και ένα ποτήρι κρασί. Τα ρεσώ ξέμειναν, τα κρασιά όχι, τα έπιναν στα βουβά και χωρίς κεριά. Τώρα πια τα φυλάνε σε ένα ντουλάπι για όταν κοπεί το ρεύμα, όπως προχτές…..
3.
Δυο δρόμους μόνο έβλεπε. Ο ένας μισοφωτισμένος κι ο άλλος ολόφωτος. Κοντοστάθηκε να το σκεφτεί. Της άρεσαν πάντα τα δύσκολα. Τη μαγνήτιζε το ρίσκο και το μισοσκόταδο. Ερέθιζε λες τις κρυμμένες της δυνάμεις και τις εκτόξευε. Τώρα γιατί να το αλλάξει; Προχώρησε ολόισια προς το φως. Αυτή τη φορά δεν είχε τίποτα να αποδείξει παρά μόνο ν’ ακολουθήσει το φως. Το δικό της φως.
4.
Οι μικρές τιθασευμένες οικιακές φλόγες αναδύουν μια καθησυχαστική θαλπωρή, ίσως και κατάνυξη, πάντως σίγουρα περισυλλογή, μπορεί και σιωπηλή ερωτική συνεύρεση. Ή μήπως εικόνα σκοτεινού καταφυγίου, έξω βαρύς ο χιονιάς, ο ηλεκτρικός πολιτισμός γονάτισε μπροστά στη δύναμη της φύσης, που για μια ακόμα φορά μας έδειξε την αδιαμφισβήτητη υπεροχή της…
5.
Αρκεί ενα μπλακάουτ τη νύχτα για να σε φέρει πίσω στο χρόνο, να σου θυμίσει πρότερες εποχές και συνήθειες, να σε γεμίσει νοσταλγία αλλά περισσότερο ανησυχία και φόβο….
Θα κρατήσει πολύ ;
Μεμιάς παγώνει κάθε σου κίνηση, αρχίζεις να σκέφτεσαι…” που έχω το κερί”, “τα σπίρτα”, “ενα φως τέλος πάντων”. Για μένα προέκυψε και μια άλλη ανάγκη. Να αποθανατίσω τη στιγμή, να ξορκίσω δημιουργικά αυτή την πρόσκαιρη ανησυχία μου, να μηδενίσω το χρόνο της προσμονής…
Photo and text © Giorgos Vasiliadis