Photo and text by Achilles Nasios

Μέσα στο χρόνο του ανοιγοκλείσματος των βλεφάρων, σ’ αυτό το ανεπαίσθητο «κλικ», μέσα εκεί έρχεται η γνώση, σα σκέψη μεστή και συμπαγής. Σαν ερώτηση που περιμένει απαντήσεις. Τόσος είναι ο χρόνος που χρειάζεται για ν’ ακούσει η καρδιά τον ήχο της εικόνας. Αν αυτό κάποτε συμβαίνει, η λογική δεν χρειάζεται παραπέρα εξηγήσεις εκτός… Εκτός κι αν κάποιος έχει όρεξη για καταδύσεις στην άβυσσο. Μόνο μέσ’ από εκεί, απ’ ότι φαίνεται, μπορεί κανείς ν’ αντλήσει το καινούργιο. Από αυτό το ανεπαίσθητο κλικ. Είναι αδιανόητη η ταχύτητα της σκέψης, όταν βρίσκει άμεση αποδοχή από τη νόηση. Θαρρείς και μες απ’ αυτό το ανοιγόκλεισμα των βλεφάρων, βουτάει μέσα στα τρίσβαθα του κόσμου, ψυχανεμίζεται το νόημα του κι έτσι εκείνο γίνεται αυτόματα, κτήμα.

Η Τέχνη μ’ έσερνε ανελέητα μέσα στις διάφορες τεχνικές της αναπαράστασης και της απεικόνισης. Άρχισα από την αρχή, συμμετέχοντας ενεργά σε διαδικασίες όπως: της χαρακτικής, της ζωγραφικής της γλυπτικής, αλλά και της πιό άμεσης απεικόνισης του τώρα, τότε. Το γρήγορο σκίτσο. Η φωτογραφία τότε, μέσα σε όλη της τη διαδικασία, απαιτούσε πολύ περισσότερο χρόνο για να φανερωθεί απ’ ότι το σκίτσο. Σήμερα βέβαια αυτό δεν ισχύει πια, καθώς ξεκαθαρίστηκε πως η φωτογραφία, δεν είναι τέκνο της ζωγραφικής, όπως κάποτε νόμιζαν, αλλά της επιστήμης και της τεχνολογίας κι έτσι, όσο εξελισσεται η δεύτερη, θα αλλάζει και η πρώτη.

Κάποτε, σε κάποιες κουλτούρες, θεωρούσαν ιεροσυλία να υπογράφει κανείς την εικόνα, μιας κι εκείνη ήταν ιερή· δώρο θεόσταλτο. Ο άνθρωπος δεν ήταν παρά μονάχα το ενδιάμεσο, ώστε να ολοκληρωθεί μια ανώτερη θέληση. Εγώ, φυσικά αφελής, νόμιζα πως μου ανήκαν τα πάντα. Τελικά μπορούσα τα πάντα, αρκεί ν’ αφιέρωνα το χρόνο σ’ ένα απ’ όλα. Αυτό που για εκείνο μάλλον είχα γεννηθεί. Αυτό που έμελλε κάποια στιγμή να εγκαταλείψω, για να εξιλεωθώ από την ασυνείδητή μου κατάχρηση. Από το χαμόγελο της άγνοιας που στιγμάτιζε τη συνείδησή μου.