Photo and text by Achilles Nasios

Μέχρι να καταλάβω ότι ο κόσμος, με τον οποίο μ’ έφερναν σ’ επαφή τα χέρια και τα πόδια μου, ήταν κάτι πολύ παραπάνω από μια εικόνα, πάσκιζα διαρκώς να τον εικονοποιήσω. Όταν στάθηκα ακίνητος κι άρχισα να παρατηρώ αυτό που συνέβαινε, ο κόσμος σα να ‘γινε με μιας κτήμα μου. Αν ήμουν σε θέση τότε να έκλεινα τα μάτια και ν’ αναλογιζόμουν τα όσα είχαν εκείνα δει, θα είχα μεταμορφωθεί σε σταγονίτσα. Θα είχα γίνει κτήμα του κόσμου. Έπρεπε όμως για να γίνει αυτό, να περάσουν χρόνια. Ποτέ κανείς δε μου είχε δείξει πως να κλείνω τα μάτια. Ποτέ δε μπορούσα να φανταστώ ότι ήμουν τυφλός μέχρι να μάθω να τα κλείνω. Κάποια στιγμή κατάληξα μονόφθαλμος και φυσικά άρχισα να έχω την αίσθηση ότι γνώριζα τα πάντα. Πόσο γελιόμουνα στ’ αλήθεια. Δεν είναι καθόλου εύκολο να πιστέψει κανείς πραγματικά στον εαυτό του.

Στον κόσμο της αφαίρεσης έχει κανείς μόνο μιά ευκαιρία. Είτε τα καταφέρνει να λευτερωθεί από τον κόσμο της λογικής και να βουτήξει μέσα στο άγνωστο της αίσθησης που δεν έχει καθόλου ανάγκη γι’ απαντήσεις, είτε ξεφουσκώνει καθώς τον διαπερνά η βελόνα του ακατανόητου. Δεν είναι εύκολες για τους πάντες τέτοιου είδους συνδέσεις. Ξεφεύγουν από την κοινή γλώσσα, όσο κι αν ουσιαστικά ανήκουν σε ‘κείνη. Γίνονται κάτι σα λέξεις που σπάνια χρησιμοποιούνται, ενώ από την άλλη είναι απόλυτα σαφείς και συγκεκριμένες. Αυτό που εκφράζεται μέσα τους, είναι τόσο βαθύ, που γεννάει στον καθένα άλλα αισθήματα, άλλες εικόνες και τελείως άλλη κατανόηση. Μάλλον η απελευθέρωση από αυτό που ονομάζουμε λογική είναι τελικά ο ένας δρόμος για την αποκόμιση τέτοιου είδους συναισθημάτων. Ο άλλος δρόμος είναι η απόλυτη λογική, η οποία έχοντας βάση της την πληροφόρηση, παρατηρεί και συνδιάζει, αποκομίζοντας συμπεράσματα από αυτό το οποίο συμβαίνει. Σπουδαία σημείωση βέβαια, ότι στην έλλειψη του συναισθήματος κάθε λογική είναι αναγκασμένη να πάσχει, αλλά κι αντίστροφα. Αυτό προφανώς δηλώνει ότι η επίτευξη της πολυπόθητης αρμονίας, μάλλον έγκειται στην ισορροπημένη δράση αυτών των δύο συστατικών. Μια δράση ταυτόχρονη, που αλληλεπιδρά με το έξω και το μέσα, το υλικό και το άϋλο και όταν γίνεται εφικτή, δίνει σε κάποιον τη δυνατότητα και το δικαίωμα να ρουφήξει ξεροσφύρι το μεδούλι της ζωής.