Photo and text by Achilles Nasios
Η κοινή γλώσσα ήταν και θα παραμείνει απτόητα ανθρωποκεντρική, μιας και την έφτιαξαν οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι ενδιαφέρονται να βλέπουν και να μιλούν γι’ ανθρώπους. Κάποιοι άλλοι άνθρωποι, γνωρίζοντάς τι θέλουν οι πιο πολλοί και κατέχοντας τα μέσα, διαμόρφωσαν και θα διαμορφώνουν τις εποχές. Μιας όμως και οι άνθρωποι αρέσκονται στο να βλέπουν τον εαυτό τους, οι φωτογράφοι ενδιαφέρονται να κυνηγούν απεικονίσεις ανθρώπων. Όλοι ενδιαφέρονται να θυμούνται. Εγώ όμως δεν ήθελα να θυμάμαι πια. Ήθελα απλά να είμαι ένα με το χρόνο. Να μην υπάρχει στις εικόνες μου εποχή. Να μην υπάρχει χρόνος. Οι παραστάσεις τους να μένουν μετέωρες στο κενό, υποδηλώνοντας το τίποτα μέσα από το οποίο είχαν πλαστεί. Να μη συμβολίζουν απολύτως τίποτα, παρά απλά να μεταμορφώνονται σε σημαίνουσες επιφάνειες. Όμως δεν ήξερα ότι τα ήθελα όλα αυτά. Όσα και να ‘ξερα, τη γνώση δεν την είχα ακόμη αγγίξει. Νόμιζα ότι είχα τη δύναμη να δαμάσω τον έξω κόσμο, δίχως να έχω ιδέα πως θα μπορούσα να δαμάσω εμένα. Το πιο ανήμερο θεριό. Αγνoούσα παντελώς την ύπαρξη μιας βαθύτερης αναγκαιότητας πέρα από την ικανοποίηση του ασυγκράτητα βουλιμικού εαυτού μου. Τώρα όμως που ο κόσμος είχε βαρύνει στις πλάτες μου, βίωνα τις αποδείξεις της συγγένειας του ανθρώπινου γένους με τον Άτλαντα, που έπρεπε διαρκώς να σηκώνει αδιαμαρτύρητα τόσο βάρος.