Text by © Nevi Kaninia - Photo by © Achilles Nasios
Τότε γίναμε ο ένας ο καθρέφτης του άλλου.
Σε κοινή θέα τεντωνόμασταν και κάναμε την ίδια χορογραφία κάθε πρωί.
Άμα έφευγε κανένα φτερό, το μάζευες εσύ.
-Τι τα κρατάς;
-Είναι σουβενίρ.
Τα νέα ταξίδευαν για μας και ερχόντουσταν από κάθε άκρη της χώρας να μας δουν.
“Eίναι απίστευτο πώς οι κινήσεις τους συμφωνούν”,
έλεγαν και κουνούσαν το κεφάλι.
Και περνούσαν οι εποχές να κοιταζόμαστε
ως ατραξιόν.
Ένα πρωί μπέρδεψα τα βήματα και χάλασα τη χορογραφία.
Άρχισες να μου φωνάζεις
-Τι κάνεις;
-Βαρέθηκα την ίδια ιστορία.
Έτσι χάσαμε τη βιτρίνα. Μας έβγαλαν από κει άρον άρον και έκλεισαν τα παράθυρα με λευκά χαρτιά και καφέ μονωτική ταινία.
Δεν μου κράτησες ποτέ κακία.