Photo and text by Achilles Nasios
Πρώτη φορά δε μ’ ενοχλούσε που σκάλιζε τις εικόνες μου κάποιος άλλος. Και μάλιστα αυτός ο συγκεκριμένος άλλος. Τόσα χρόνια είχα χορτάσει μοναξιά. Τώρα επιτέλους, ό,τι είχα κάνει, ό,τι είχα αποθηκεύσει κι είχε για μένα πιά ξεχαστεί, αποκτούσε το νόημα του. Στο στήθος μου ένοιωθα μιαν ακέραια χαρά, δίχως λόγο. Η χαρά ήταν λόγος. Το ελαφρύ χαμόγελο της ικανοποίησης σχηματίστηκε στα χείλη μου σχεδόν ταυτόχρονα με την αρχή του δικού του λόγου.
- Φωτογραφία τοπίου θα πούμε σχεδόν αυτονόητα. Βέβαια, είναι ολοφάνερο ότι το δεντράκι με τα κόκκινα φύλα είναι ο πρωταγωνιστής, μα όμως υπάρχουν και άλλα σημαντικά στοιχεία, τα οποία διαμορφώνουν το όλο σκηνικό. Η ομίχλη που σβήνει το τρισδιάστατο του φόντου. Η αίσθηση του φθινοπώρου που αφήνουν τα χρώματα των δέντρων καθώς χάνονται στην καταχνιά και τα πεσμένα γύρω φύλα. Το πράσινο χορτάρι. Η υγρασία. Μια απλούστατη αφήγηση που δημιουργεί ποιητική διάθεση. Απο μόνη της περιέχει μιαν αιθέρια αοριστία.
Σε κάθε περίπτωση, ο φωτογράφος, δείχνει να υμνεί ένα “κόκκινο δέντρο”, μικρό και μόνο, απομακρυσμένο απο τη γύρω φύση, που κυβερνά με την αρχοντιά του το τοπίο, καλωσορίζοντας τον ερχομό του φθινοπώρου. Ένας τελευταίος ύμνος στο μαρασμό που πλησιάζει. Απ’ ότι φαίνεται είναι αδύνατον ν’ αγνοήσει κανείς την συμβολική ιδιότητα που αποκτά η συγκεκριμένη απεικόνιση. Το δεντράκι, ενδυναμώνεται σαν έννοια και λόγω της διαφορετικότητας του χρώματός του, αλλά ταυτόχρονα και λόγω της θέσης του στο συνολικό σκηνικό.
Ο φωτογράφος, με τη ματιά που ρίχνει στον κόσμο, διαμορφώνει έναν νέο κόσμο, τον οποίο προσφέρει προς επικοινωνία. Δεν είναι εύκολο να καταλάβει κανείς αν αυτό που τον ώθησε ήταν η ομορφιά του τοπίου, η τόσο μοναχική φιγούρα του “κόκκινου δέντρου” ή και τα δυό μαζί. Μάλλον ούτε και για το φωτογράφο είναι εύκολο να καταλάβει από πριν την προθεσή του, εκτός …
Συνεχίζεται…