Photo and text by Achilles Nasios

… Τώρα ήμουν πανέτοιμος να πάρω το λόγο:

- “I’m afraid I can’t explain myself, sir. Because I am not myself, you see?”

Γέλασε.

- Που τη θυμήθηκες την Αλίκη με τα θαύματα;

Δε μίλησα. Στο χρόνο που πήρε μέχρι να το σκεφτεί και ν’ απαντήσει, δεν πέρασε απ’ το μυαλό μου ούτε μια σκέψη. Περίμενα ν’ ακούσω το σκεπτικό του. Ένα σκεπτικό, που το εύρισκα απόλυτα επιτυχές και λογικό. Πρώτη φορά έπαιρνα απαντήσεις, επάνω σ’ ένα θέμα που οι περισσότεροι, ίσως λόγω βιασύνης, ίσως λόγω άγνοιας, δε μπορούσαν ν’ απαντήσουν με σαφήνεια.

- Με τη χρήση μιας τέτοιας φράσης είναι σαν το δέντρο να παίρνει το λόγο. Με αυτή την επιλογή, δήλωνεται μια τελείως διαφορετική πρόθεση απ’ ότι πριν. Εδώ ο φωτογράφος επιβάλλει στο θεατή έναν τελείως άλλο τρόπο παρατήρησης. Σα να δηλώνει ευθέως, ότι δεν είναι η ποιητικότητα του τοπίου, αλλά ο συμβολισμός, αυτό που έχει σημασία. Δεν είναι τόσο ο έξω κόσμος που τον ενδιαφέρει να περιγράψει, αλλά η προβολή της δικής του αντίληψης για τον κόσμο. Στην περίπτωση αυτή, τονίζεται η υπόσταση του δέντρου, που τέρπει τον συναισθηματικό κόσμο του θεατή προς μια ταύτιση. Βέβαια είναι σημαντικό να ερευνάται η ορθότητά μιας τέτοιας αντίληψης, μιας και είναι καθαρά υποκειμενική, όπως επίσης πολύ σημαντικό για το φωτογράφο που επιζητά τη συνειδητότητα είναι να ζυγίζει καλά τις αποφάσεις του, πριν να επικοινωνήσει το κάθε τι. Ο μόνος τρόπος που απομένει, είναι να σεβαστεί την εικόνα. Να την αφήσει να του πει αυτή τι προτιμά.
Στην πρώτη περίπτωση, δίχως συμφραζόμενα, ο θεατής έχει τη δυνατότητα ν’ αφήσει το βλέμμα του να πλανηθεί ελεύθερα στο τοπίο και να διαμορφώσει μόνος του μια καινούργια εικόνα, από την οποία θα μπορούσε ν’ αντλήσει ό,τι αυτός θεωρεί σημαντικό.
Στη δεύτερη περίπτωση, με τη χρήση κειμένου οποιουδήποτε τύπου, ο θεατής κατευθύνεται να κρίνει σαν σημαντικότερο δομικό στοιχείο της παράστασης, την άποψη του φωτογράφου.

Επιστρέφοντας και πάλι στη φωτογραφία μας, το περιεχόμενό της δηλώνει ότι πρόκειται για μια φωτογραφία τοπίου. Αυτό που την καθιστά ενδιαφέρουσα, είναι οι ισχυρές αντιθέσεις που προβάλλει κι οχι κάποια σύμβολα. Προτείνεται για να διαβαστεί καθαρά ποιητικά. Έξω από την αρχετυπική εικόνα του Φθινοπώρου, κανένα άλλο σύμβολο δεν υπάρχει εδώ, όσο εύκολα κι αν κάποιοι ισχυροί συνειρμοί που γεννιούνται από τις αντιθέσεις που προβάλλει η απεικόνιση, έχουν την τάση να οδηγήσουν σε συμβολοποίηση. Ένα σύμβολο όμως, ποτέ δεν είναι αυθαίρετο. Είναι προϊόν μιας κοινωνικής σύμβασης, που το παραδέχεται σαν τέτοιο. Για το λόγο αυτό, ελλείψει στοιχείων, μπορούμε να πάψουμε να αναζητάμε επιπλέον νοήματα και ν’ αφεθούμε επιτέλους συνειδητά, στην ποιητικότητα της σύνθεσης να μας σεργιανήσει.