Photo and text by Achilles Nasios
Το πικραμένο του βλέμμα, καθώς γύρισε και με κοίταξε, θαρρώ δε θα το ξεχάσω ποτέ. Η παγωνιά του που επηρέασε άμεσα την καρδιά μου, με προετοίμασε για την αλήθεια που δε λέγεται συχνά. Για εκείνη την αλήθεια που τρομάζει.
- Δε νομίζω να συμβεί ποτέ. Ποτέ οι άνθρωποι δε θα κοιτάξουν τις φωτογραφίες σε βάθος. Οι εικόνες αυτές, βλέπεις, είναι από τη φύση τους φτιαγμένες για ν’ αγγίζουν το υποσυνείδητο, όπως ακριβώς οι λέξεις. Αν αφηθεί κανείς στην εικόνα να τον οδηγήσει στον κόσμο της, απο εκείνη θα εισπράξει πραγματικά, αν την αρμέξει τόσο, ώστε να μείνει από εκείνη μόνο μια λέξη. Αυτό είναι το πρώτο βήμα, που πολύ λίγοι, δυστυχώς, διατίθονται να κάνουν. Θαρρείς και η ταχύτητα που αποτυπώνεται η εικόνα στη μνήμη, καθορίζει και την ανάγνωσή της. Είναι δυνατόν να διαβάσει κανείς μια ολόκληρη σελίδα κειμένου, ρίχνοντάς της απλά και μόνο μια ματιά;
Φυσικά και δε μπορούσα ν’ αντιταχθώ στο συλλογισμό του, όπως όμως και δεν είχα τη δυνατότητα να ταχθώ υπέρ. Δεν είχα ιδέα τι εννοούσε. Δεν είχα ιδέα ούτε ο ίδιος τι εννοούσα από τις εικόνες που κοιτούσα. Μόλις είχα αρχίσει να καταλαβαίνω, ότι, μάλλον η ανάγνωση είναι αυτή που τελικά καθορίζει το νόημα των εικόνων και όχι η ίδια τους η δημιουργία. Με άλλα λόγια, κανένας δεν ενδιαφέρονταν γι αυτό που ήθελα εγώ. Όλοι ενδιαφέρονταν μόνο για εκείνο που ήθελαν οι ίδιοι. Γι’ αυτό που είχε τη δύναμη ν’ αγγίζει.