Photo and text by Achilles Nasios
Κατάλαβα ότι δεν έπρεπε να χάνω χρόνο. Ο λόγος του έρεε σαν ποτάμι. Ήθελα ν΄ακούσω κι άλλα για τις εικόνες μου. Η αλήθεια είναι ότι παίζοντας με την ψηφιακή μηχανή που είχα πρόσφατα αγοράσει, είχα αρχίσει και πάλι να μαγεύομαι. Άνοιξα την οθόνη και τη γέμισα με μια από τις τελευταίες εικόνες που είχα κάνει. Και πάλι σώπασε και πήρε το χρόνο του για να δει την εικόνα. Έτσι, παρατηρώντας τον, σώπαινα κι εγώ.
- Όσο λιγότερα εικονοποιητικά στοιχεία μας παρέχονται, όσο πιο δισδιάστατος παρουσιάζεται ο χώρος, τόσο πιο μονοσήμαντος γίνεται κι ο κόσμος τον οποίο παρατηρούμε στην επιφάνεια των εικόνων. Όσο πιο αφαιρετικές, τόσο πιο φαντασιακές θα μπορούσαν να γίνουν. Στην προκείμενη περίπτωση, η συγκεκριμένη φωτογραφική απεικόνιση θυμίζει ζωγραφιά κι έτσι συνήθως αυτόματα, το ενδιαφέρον μας θα στραφεί στο χρώμα. Εύκολα βέβαια, ακόμη κι αν δε γνωρίζουμε πολλά, θ’ αναγνωρίσουμε ότι αυτή η απεικόνιση προέρχεται απο ειδικούς χειρισμούς. Ότι είναι γέννημα της φωτογραφικής τεχνικής. Πρόκειται για μια εικόνα που μέσω της τεχνικής από την οποία προέρχεται, διαμορφώνει έναν κόσμο που δεν έχει τόση σχέση με την εικόνα του κόσμου που βλέπουν τα μάτια μας. Η αναπαράσταση ξεφτίζει και γίνεται παράσταση ενός λόγου αισθητικού. Τελικά πολύ εύκολα, η τεχνική αυτή καθιστά την εικόνα ιμπρεσσιονιστική για τον θεατή. Αν αυτό πράγματι ισχύει, τότε η πρόθεση του δημιουργού της, θα ήταν να επικοινωνήσει εντυπώσεις. Είναι όμως αυτό αλήθεια;
Γύρισε και με κοίταξε, βάζοντάς με σε σκέψεις. Ήταν άραγε αλήθεια αυτό;