Photo and text by Achilles Nasios
Μια σημαντική διαπίστωση που με ήθελε θύμα των εποχών, ήταν ότι δε μπορούσα να αρνηθώ ότι ήξερα να γράφω μια γλώσσα, την οποία δε γνώριζα ακόμα να διαβάζω. Όσες ποιότητες κι αν μπορούσα να ξεχωρίζω, η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν σίγουρος αν ήξερα στ’ αλήθεια να διαβάζω. Αυτό που ένοιωθα ήταν αναμφισβήτητο. Μέσα μου βαθιά ήξερα ότι μιλούσε για την αλήθεια, που πάντοτε μ’ ενδιέφερε. Ήξερα ότι ήθελα ν’ ακούσω. Πως θα μπορούσα, εξάλλου, ν’ αρνηθώ στην ανάγκη μου την εκπλήρωσή της;
- Για να ρίξουμε μιαν αντικειμενική ματιά στις φωτογραφικές εικόνες, είμαστε υποχρεωμένοι πρώτα να τις παραδεχτούμε σαν συμπιέσεις του χώρου, του χρόνου και του φωτός. Αυτή η δισδιάστατη απεικόνιση, όσα κι αν δείχνει, όσα κι αν κρύβει, μιλάει στα σίγουρα στη νόηση με την ταχύτητα του φωτός, μιας κι απ’ το φως είναι γραμμένη. Το παγωμένο χρονο-φώς μιλάει στην αίσθησή μας, ενώ ταυτόχρονα μας παραδίδεται και σαν ολοκληρωμένη πρόθεση του δημιουργού του κόσμου που απεικονίζεται. Για κάποιο λόγο έχει καμωθεί. Μάλλον θα ήταν αδύνατο να δούμε αντικειμενικά μιαν εικόνα, αν δεν δώσουμε σημασία σ’ αυτή την πρόθεση. Μια πρόθεση, βέβαια, που μόνο ο ίδιος ο φωτογράφος μπορεί να γνωρίζει πραγματικά, ή ίσως και όχι, αλλά παρ’ όλ’ αυτά, εκείνη μας αποκαλύπτεται ανοιχτά, όσο εύκολα ή δύσκολα κι αν είναι αναγνωρίσιμη. Αρκεί να ξέρουμε να βλέπουμε ή μάλλον, καλύτερα, αρκεί να μάθουμε ν’ “ακούμε” τις εικόνες. Όχι τον εαυτό μας.
Δε χρειαζόταν να ρωτήσω τ’ οτιδήποτε. Ήξερα ότι αν κάποιος θέλει να διαβεί ένα ποτάμι, αν δεν υπάρχει γέφυρα, είναι απόλυτα απαραίτητο να συμβιβαστεί με τη ροή του.