Συνέχεια απο: Συμμαχώντας με τη στιγμή

Αυτό που σε κάνει να χαίρεσαι, είναι μέσα σου. Είναι ανεξέλεγκτο, όμως σε κυβερνά και σε ελέγχει. Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς εκείνη τη διαρκή ευδιαθεσία που με διακατείχε ό,τι και να γίνονταν. Γιατί είχα διαπιστώσει ότι το μόνο που υπήρχε τριγύρω, ήταν προβλήματα που έπρεπε αναγκαστικά να λυθούν από εμένα τον ίδιο. Ήξερα καλά τι σημαίνει υπευθυνότητα, όσο κι αν προτιμούσα να βολεύομαι στην ανευθυνότητα της θεληματικής εξάρτησής μου. Ναι, ομολογώ ότι τότε δεν ήξερα ακόμη να ντρέπομαι για την διαρκώς καραδοκούσα ασυνειδησία μου· έτσι, βολεμένος στην αγκαλιά της, είχα χάσει πολύτιμο χρόνο, αλλά μάλλον, αυτό ήταν αναγκαίο για να επιλέξω την πορεία που με οδήγησε ως εδώ. Βασικά, σήμερα, δεν είμαι διόλου σίγουρος για το αν επέλεξα την πορεία μου ο ίδιος, ή αν εκείνη ήταν προετοιμασμένη κατάλληλα και περίμενε υπομονετικά να μου αποκαλύψει το θεϊκό της μεγαλείο. Ξέρω μόνο, ότι αν δε με κυβερνούσε η χαρά, δε θα είχα αντέξει. Θα είχα παραδοθεί στην άγνοια για να ησυχάσω.

Η αλήθεια είναι ότι, μέσα μου, ήξερα το που ήταν ανάγκη να φτάσω για να ελευθερωθώ από κάθε εξάρτηση και ν’ αναλάβω την ευθύνη που μου αναλογούσε. Από την άλλη, αν ήθελα, ήμουν ίσως έτοιμος ν’ αδράξω την ευκαιρία και να την αναλάβω, αλλά δεν το αποφάσιζα. Πως να αποφασίσω όταν δεν γνώριζα καθόλου τι σήμαινε η ανάληψη ευθύνης; Έτσι, προτιμούσα να συνεχίσω, προσπαθώντας να κρυφτώ από τα προβλήματα που απλά ήταν εκεί και με περίμεναν. Προβλήματα που πάντα προτιμούσα να τα έλυνε κάποιος άλλος στη θέση μου, μόνο που δεν ήξερα ότι αυτή μου η άρνηση είχε ήδη αρχίσει να μεταμορφώνεται σε βουνό που αναγκαστικά κουβαλούσα στη ράχη μου, δίχως καν να φαντάζομαι ότι υπάρχει.