Συνέχεια απο: Η σημασία της σιωπής
-Είδες λοιπόν πόσο σημαντική είναι η δύναμη της σιωπής; Μόνο όταν σωπάσει κανείς είναι έτοιμος ν’ ακούσει.
Θυμήθηκα αυτόματα εκείνα τα πιθηκάκια που κλείνουν, το ένα το στόμα, το άλλο τα μάτια και το τρίτο τ’ αυτιά, δηλώνοντας ξεκάθαρα τις εφικτές μεθόδους της προσήλωσης. Αποφάσισα να μη μιλάω άμα δεν είχα τι να πω. Αποφάσισα ν’ αλλάξω τακτική ελαττώνοντας δραστικά την αλόγιστη χρήση των λέξεων.
-Η αλήθεια είναι ότι δε ζούμε πια στην εποχή των μυστικών. Παρ’ όλ’ αυτά μερικά πράγματα δεν βοηθάει καθόλου να λέγονται. Όχι επειδή είναι μυστικά, αλλά επειδή είναι απαραίτητο να είναι κανείς έτοιμος για να τ’ ακούσει, διαφορετικά δεν υπάρχει κανένας λόγος να ειπωθούν. Κανείς δε ρωτά για κάτι που ξέρει, ανεξάρτητα από το αν δεν ξέρει ότι το ξέρει. Τι λες λοιπόν; Αναρωτήθηκες ποτέ τι είναι αυτό που ονομάζουν μέσα κόσμο;
Προσπάθησα να σκεφτώ. Δεν ήταν δυνατόν. Απάντησα με μια μόνο κίνηση. Έβαλα την παλάμη στο κέντρο του στήθους. Επάνω στην καρδιά. Είδα τη χαρά να χύνεται σαν ποτάμι από τα μάτια του και να ξεπλένει κάθε πόνο που λέκιαζε την ψυχή μου. Ένιωσα τη σιωπή να με τυλίγει απόλυτα. Ήμουν πλέον τόσο καθαρός, όσο και το παιδί που κουβαλούσα μέσα μου. Αθώος. Δίχως υστεροβουλία. Δίχως καχυποψία. Ελεύθερος από κάθε μου τραύμα. Κάθε σκέψη. Κάθε παρελθόν. Απάντησα με σιγουριά.
-Δε χρειάστηκε ποτέ. Κι ούτε θα χρειαστεί πια, γιατί τώρα ξέρω.
Και ήξερα. Ήξερα ότι ο μέσα κόσμος μόνο αισθητός μπορεί να γίνει. Μέσα του δεν υπάρχει λογική, αλλά κάτι πολύ ισχυρότερο. Κάτι που ποτέ δεν πρόκειται κανείς να καταλάβει. Η Αγάπη. Αυτή που ζέσταινε το αίμα στις φλέβες μου και με κινούσε στην ακούραστη περιπλάνησή μου. Αυτή που μ’ είχε φέρει ως εδώ, ν’ αντικρίζω κατάματα την τύχη μου. Πως θα μπορούσα να την αφήσω να φύγει;
-Έτσι ακριβώς. Η Αγάπη σβήνει κάθε λογική.
Απάντησε με τα βλέφαρα.