Πριν την αρχή

Συνέχεια απο: Ο τρόπος των ορίων

Δεν είχα ιδέα τι άραγε ήταν αυτό που μ’ έκανε να ταυτίζομαι τόσο βαθιά με τη δόνηση του λόγου του. Αν άκουγα τα λόγια αυτά από στόμα άλλου, το πιο πιθανό θα ήταν να μη δώσω σημασία· να γελάσω ίσως. Τώρα ήταν σαν τα λόγια αυτά να τ’ άκουγα απ’ το δικό μου στόμα. Αλλά, μάλλον δεν είναι τα λόγια που έχουν αξία, αλλά ο λόγος που τα γεννά.

-Είσαι έτοιμος;

Αυτή η ερώτηση έκανε τα φρύδια μου να υψωθούν. Τα μάτια μου υπερμεγεθύνθηκαν και οι ώμοι μου υψώθηκαν αισθητά.

-Έτοιμος για τι πράγμα;

-Τα λόγια δεν έχουν καμία ισχύ, αν δεν γίνουν πράξη. Αλλά είναι σημαντικά, όπως ακριβώς και τα πρώτα βήματα. Είσαι έτοιμος για δράση; Είσαι έτοιμος να κάνεις πράξη την ελευθερία;

Ήξερα πως σε μια ερώτηση δεν απαντούν με άλλη ερώτηση, αλλά η άγνοια μου με ανάγκασε να το κάνω. Βασικά αυτή μου η άγνοια ήταν τελικά και ο λόγος του φόβου που με κυβερνούσε. Με ρωτούσε κάτι που στα σίγουρα θα ήθελα, ήμουν όμως έτοιμος για κάτι τέτοιο;

-Πως γίνεται αυτό;

Το τρανταχτό του γέλιο με ξάφνιασε. Κατάλαβα ότι, μάλλον, δεν θα έρχονταν απάντηση. Ξαφνιάστηκα όμως διπλά, ακούγοντάς τον να λέει:

-Με προετοιμασία.

Ακολούθησε σιωπή, εξωτερικά μόνο. Μέσα μου οι σκέψεις είχαν κάνει επανάσταση. Φυσικά και θα ήθελα να γευτώ την ελευθερία, αλλά πως θα μπορούσα να την αποκτήσω; Ποιο δρόμο θα χρειαζόταν ν’ ακολουθήσω; Τι θα ‘πρεπε να κάνω; Ήμουν έτοιμος να επενδύσω σε ότι συνεπάγονταν αυτό; Γιατί το μυαλό μου έβλεπε πίσω από την λέξη “προετοιμασία”, πιθανές θυσίες και καταναγκαστικά έργα, όπως ακριβώς και πίσω από τη λέξη “ελευθερία” έβλεπε, μέχρι τότε, ανεμελιά. Η θύελλα των αμφιβολιών που με έσερνε στο μάτι του κυκλώνα, μόνο το ότι δεν ήμουν έτοιμος θα μπορούσε να σημαίνει. Η αίσθησή μου όμως, λειτούργησε με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο και με μιαν αδιανόητα βαθιά σιγουριά, απάντησα:

-Είμαι έτοιμος.