Συνέχεια απο: Η αίσθηση της πληρότητας
-Μα τόσα χρόνια δεν κάνω τίποτε άλλο παρά να κοιτάω μέσα μου. Δεν είδα ποτέ κάτι ν’ αλλάζει.
Με κοίταξε ερευνητικά· ξαφνιασμένα θα έλεγα. Βέβαια η απορία στο βλέμμα του δεν κράτησε πολύ. Σα να είδε κατάματα την αφέλεια μου να του γνέφει να μη δώσει σημασία. Η αλήθεια είναι ότι αν ήμουν στη θέση του δε θα είχα κρατηθεί. Θα είχα ξεσπάσει σε γέλια. Εκείνος όμως ήταν ευγενής.
-Μερικές φορές τα πράγματα δεν είναι όπως νομίζουμε.
-Τι εννοείς;
-Δεν είναι εύκολο να μαζέψει κανείς την αλήθεια σε μια εικόνα. Εσύ τι εννοείς; Με ποιον τρόπο κοιτάζεις μέσα σου;
Η ερώτηση μπούμεραγκ ήρθε να μου ξεκαθαρίσει ότι τίποτα δεν γίνεται κατανοητό επειδή κάποιος απλά και μόνο έχει ακούσει να μιλούν για αυτό. Βασικά κατάλαβα με μιας ότι μάλλον έλεγα ψέμματα. Δεν είχα ιδέα για τι πράγμα μιλούσε, από την άλλη όμως δε μπορούσα να παραδεχτώ ότι δε γνώριζα καθόλου, μα καθόλου τον εαυτό μου. Όταν το κατάλαβα αυτό, ντράπηκα και η ντροπή μου έφερε στο φως μιαν απάντηση που προφανώς δεν είχε καμία απολύτως σχέση με την πραγματικότητα.
-Σκέφτομαι.
-Άρα υπάρχεις.
Είπε εκείνος ξεσπώντας τελικά σε γέλια, φέρνοντάς με πλέον αντιμέτωπο με τη ντροπή μου που, μιας και δεν είχα καταλάβει το λογοπαίγνιο, δε μπορούσε ν’ αντέξει την κοροϊδία. Αισθάνθηκα τη θερμοκρασία του προσώπου μου ν’ ανεβαίνει κι ένιωσα τα μάγουλά μου να καίγονται. Από την άλλη πάλι ήθελα εξηγήσεις, όχι επί της ουσίας, αλλά για το λόγο που τον έκανε να γελά. Τελικά η ντροπή που διαρκώς φούντωνε, πριν καλά-καλά να προλάβω να το αντιληφθώ, είχε αρχίσει μέσα μου να μετατρέπεται σε θυμό. Για ποιο λόγο με κορόϊδευε;
-Εσύ δηλαδή πως κοιτάς μέσα σου;
-Κλείνω απλά τα μάτια.
-Μα αυτό το κάνω κι εγώ.
-Με μια διαφορά όμως. Όταν κλείνω τα μάτια παύω να σκέφτομαι.