Αποχαιρετισμός

Συνέχεια απο: Η γέννηση της αμφιβολίας

Ήμουν άραγε πράγματι εκεί που νόμιζα ότι ήμουν; Σώπασα κάθε σκέψη μου και κοίταξα γύρω. Ο κόσμος που έμοιαζε κατεστραμμένος είχε ήδη αρχίσει να αποκτάει ελπίδα.

-Τώρα ήρθε η ώρα να φύγω.

Τον άκουσα να λέει και κεραυνοβολήθηκα. Παραλίγο να χάσω τις αισθήσεις μου. Τελικά τα κατάφερα. Κρατήθηκα κάνοντας απλά ένα μικρό βηματάκι προς τα πίσω. Προσπάθησα να κρύψω τη σύγχισή μου, αλλά νομίζω ότι, μάλλον, ήταν αδύνατο να κρυφτώ. Οπότε αφέθηκα. Έτρεξα προς εκείνον ανοίγοντας τα χέρια μου διάπλατα. Εκείνος απάντησε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Τότε κατάλαβα πρώτη φορά ποια είναι η ουσία της αγκαλιάς. Είχα επιτέλους αποκτήσει έναν φίλο. Έναν άνθρωπο που τον αισθάνθηκα, από την πρώτη στιγμή, απόλυτα δικό κι ας μην τον γνώριζα καθόλου. Με έσφιξε γερά. Απάντησα με τον ίδιο τρόπο μέχρι που ενωθήκαν οι καρδιές κι ο κόσμος άλλαξε.

-Θα τα πούμε…

Είπε κι ένιωσα την αγκαλιά του να χαλαρώνει. Δεν είχα τι να πω. Όλες οι λέξεις, ξάφνου, μεταμορφώθηκαν σε ένα ποτάμι δακρύων. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος να βγει μέσα απ’ το στήθος μου εκείνη η απεριόριστη χαρά. Ποτέ πριν δεν είχα συναντήσει τόση. Μεσ’ στο μυαλό μου πια δεν είχε μείνει ούτε μια σκέψη. Πρώτη φορά είδα ποια είναι η γλώσσα της καρδιάς. Πρώτη φορά ένιωσα τη σύνδεσή μου με το σύμπαν. Είχα μείνει εκεί και τον παρατηρούσα άφωνος να μακραίνει. Τα δάκρυα μου δεν έπαυαν να φράζουν στη φωνή μου το δρόμο. Κάθε λέξη που προσπαθούσα να ξεστομίσω μετατρέπονταν αυτόματα σε λυγμό. Παρ’ όλα αυτά δεν ήταν αρκετά ώστε να με εμποδίσουν να κραυγάσω άναρθρα. Είχε ήδη απομακρυνθεί αρκετά και είχα ανάγκη μιαν ακόμα ευκαιρία. Eκείνος ακούγοντας την κραυγή μου σταμάτησε και γύρισε. Η χαρά μου τότε μεταμορφώθηκε σε έκρηξη. Ύψωσα τα δυο χέρια ψηλά κι άρχισα ανοιγοκλείνοντάς τα να τον χαιρετάω. Έτσι ακριβώς απάντησε κι εκείνος. Μετά στράφηκε και πάλι και συνέχισε να βαδίζει στο δρόμο.

-Θα τα πούμε.

Ψιθύρισα και κίνησα το δρόμο μου κι εγώ. Τώρα ήξερα που να στραφώ, όπως ακριβώς ήξερα πως κάποτε θα τον συναντούσα και πάλι. Το κομματάκι της καρδιάς μου που είχε πάρει μαζί του, το κομματάκι που είχε αφήσει στη δική μου καρδιά, γνώριζαν βαθιά τι σημαίνει υπομονή.